‏ماهورا‏ (1395)
‏MAHURA‏

تلفیقی از موسیقی سنتی و ماجرایی مستند از دفاع مقدس

از همان ابتدای فیلم، بیننده محو طراحی صحنه و موسیقی سنتی بکر می‌شود، و دنبال سرآغاز داستان است اما این شروع داستان با تیری بر سینه نام فیلم، بیننده را ملتمسانه به تکرار کلمه: «تورو خدا نه»، وا‌می‌دارد و کشته شدن ماهورا در اول فیلم، نشانده دهنده ماجرا و داستانی تلخی است که قرار است روایت شود.

«ساعد سهیلی»، ستاره جوان و تازه‌نفس سینما، در ابتدا با نقصی که در لهجه و گویش خود دارد، نویدی از عجز او برای ایفای نقش را به بیننده القا می‌کند، متأسفانه کاراکتر تشنجی همچنان برای او در نظر گرفته شده است و ساعد دوباره در این فیلم تشج می‌کند. صحنه‌های تاریک و خفگان شب در سکانس‌های اول فیلم، هم حس ناامیدی را در قلب تماشاگر چنگ می‌زند و درنتیجه می‌توان گفت که فیلم شروعی ناراحت‌کننده و مبهوتی دارد، حتی دیالوگ‌های عربی و لهجه‌دار، سرعت زیاد روایت داستان از زبان ساعد سهیلی، کامل بیننده را گیج ولی کنجکاو، می‌کند که چه خبر است!!
این حس بد در شروع فیلم، کم‌کم با توضیحاتی که توسط شخصیت‌های فیلم در مورد روابط و آنچه گذشت فیلم، ارائه می‌شود، از بین می‌رود و بیننده از داستان سر در می‌آورد و ساعد تبدیل به قهرمان فیلم می‌شود، چیزی که کمتر در سینمای ایران دیده می‌شود.

روند داستان فیلم با سرعت کم ولی قابل‌توجهی پیش می‌رود که بیننده را تا حدی خسته می‌کند، اما احساسات غالب بر فیلم مخصوصاً در پایان داستان، تماشاگر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و راضی و مغرورانه از صندلی بلند می‌کند.

این فیلم در لوکیشین‌های طبیعی و بکر روستای «احمد آباد سیار»، فیلم‌برداری شده است که با تصویربرداری در زوایای مختلف مخصوصاً تصویربرداری‌های هوایی، نگاه خیره‌کننده‌ای را به تصویر می‌کشد.

از نکات مثبت فیلم می‌توان به هماهنگی صحنه، لباس و گریم اشاره کرد که، صحنه‌های زرد و خاکی فیلم بهتر از این نمی‌توانست با گریم کهنه و لباس‌های سنتی اخت شود.

صداگذاری و موسیقی فیلم، به نوبه خود از محاسن فیلم به‌حساب می‌آیند، موسیقی سنتی که با تلفیقی از آوای زنانه محلی «ماهور»، سوار بر فیلم بود و احساسات و عواطف بیننده را بیشتر تحریک می‌کرد، حتی موسیقی تیتراژ پایانی فیلم هم با اینکه نمکی بر زخم بیننده بود و اشک‌ها را جاری می‌کرد، ولی حس عزت‌نفس را به او دیکته می‌کرد.

متأسفانه جلوه‌های ویژه‌ای که در فیلم به کار رفته، تعریف چندانی ندارد و همچنان بزرگ‌ترین نقص فنی سینمای ایران را نشان می‌دهد.

داستان فیلم که مستندی از یک روایت واقعی است، به خوبی صفات قومی عشیره‌ای مناطق جنوبی کشورمان را نشان می‌دهد، مردمانی که در طول هشت سال دفاع مقدس، علاوه بر هجمه‌ها و حمله‌های جنگ سخت، قربانی جنگ نرم هم بودند، اینکه بین نژاد و زبان عربی خود و وطن و ملیت ایرانی خود، از عجم در برابر عرب باید یکی را انتخاب می‌کردند، صحنه‌ای که «سلطان»، افسر عراقی به معلم می‌گوید که: تو عربی صحبت می‌کنی و چرا عجمی درس می‌دهی ؟! این مسئله را نشان داده است.
صفات مردسالاری در بین این مردمان به خوبی به تصویر کشیده است، و در زیر لایه فیلم قصد حمایت از زنان این قشر از جامعه را دارد.

به طور کلی این اثر «حمید زرگرنژاد»، را می‌توان یک اثر موفق و جدید در گونه دفاع مقدس دانست که با روایت یک داستان واقعی،از تمامی مردمان جنوب کشور، تشکر ویژه‌ای کرده است.

مرتضی شرفلو