کوئنتین تارانتینو(quentin tarantino) را از دست ندهید.
شاید از دیدگاه شما او نه جذاب باشد و نه هنرمند!! اما من آثارش را دوست دارم.
دیالوگ های فیلم "سگ های انباری (Reservoir Dogs)"؛ شخصیت پردازی فیلم "پست فطرت های لعنتی(Inglourious Basterds)"؛ فضاسازی فیلم "بیل را بکش(Kill Bill)" ؛ بازی های بسیار زیبا و جذاب فیلم "داستان عامه پسند(Pulp Fiction) ؛ هیجان بی حد و حصر و داستان غیر خطی فیلم "جنگو(Django Unchained) و غیره و غیره ؛ موجب می شود بارها و بارها به تماشای آثارش بنشینم و تا کنون هر اثرش را بیش از 3 بار دیده ام و بازهم خواهم دید.
به عقیده من یک اثر را آنهنگام می توان فیلم سینمایی نامید که بتواند بارها و بارها بیننده را به تماشایِ خود وادار کند.وگرنه هر اثری یکبار که دیده خواهد شد!! مهم چندبار دیدن یک اثر است که بعد بتوان آنرا فیلم نامید. فیلم سینمایی یا اثر بلند سینمایی باهم متفاوتند. هر فیلم یک اثر از است اما هر اثری یک فیلم نیست.
شاخصه مهم فیلمهای تارانتینو کشش و جذابیتی ست که اجازه نمیدهد چشم از صفحه تلویزیون بردارید. عنصر غافلگیری در تمام فیلم هایش برجسته ترین شاخصه آن فیلم است. جالب که سینماگران او را فیلمسازی خشن با فیلمهایی پر از خون و خشونت و گلوله و قتل می نامند اما تارانتینو گویی همه را به سُخره گرفته و قتل ها را با ته مایه طنز و خشنونت را با درونمایه کمدی نشان میدهد. حتی در فیلم پست فطرتهای لعنتی نیز آلمانهای نازی را با چاشنی طنز و فُکاهی به تصویر کشیده است و در پایان هر فیلم شما می انگارید که تارانتینو خیلی خیلی انسان شوخ طبع و مزاح کننده ایست. درحالیکه که او این شوخی و طنازی را با لحنی جدی و به دور از لودگی و سَبُکسَری به بیننده می نُمایانَد. و نیز خشونت فیلم هایش مشمئزکننده و تهوع آور نیست و بیننده را منزجر نمی کند.
یکی دیگر از مشخصه های تارانتینو این ست که در هیچ کجای فیلمهایش اثری از فخرفروشی بازیگران و نگاه از بالا به پایین به مخاطب وجود ندارد. فیلم های او را از یک سمت هم منتقدین می پسندند , هم سرمایه گذاران مولتی میلیاردر , هم بازیگران چهره و در سمت مقابل هم مخاطب عام , هم مخاطب غیر آمریکایی , هم بینندگانی که بطور کل آگاهی و سوادی نسبت به سینمای فوق صنعتی هالیوود ندارند. این ینی جهان شمول بودن آثار یک کارگردان. این یعنی تارانتینو بدون ذره ای تکلف و خودپسندی و خودبرتربینی اثرش را به مخاطب عرضه میکند و گویی هیچ انتظاری از هیچ تنابنده ای ندارد. چه تشویش شود و چه نقد!!
بطور خلاصه تارانتینو سینما ست. خود خود سینما. قاب هایی که می بندد؛ حرکت دوربینَش؛ میزانسنی که تدارک میبیند؛ دکوپاژی که در نظر میگیرد؛ خط سیر روان فیلمش؛ ارتباطی که بین کاراکترهایش ایجاد میکند؛ نوعِ تدوینِ خاصِ فیلمهایش؛ بازی گرفتنَش از بازیگران و حتی جایی که دوربین را قرار میدهد؛ همه و همه منحصر بفرد و تماشایی هستند و به زور میتوان ایرادی از کارهایش گرفت. او خودش سینماست. خود خودش :)