آبذین

فیلم‌نامه‌ی پرجزییات عادت نمیکنیم در بحث شخصیت‌پردازی، فضای مناسبی را در اختیار بازیگران فیلم قرار داده تا توانایی‌های خود را به نمایش بگذارند و وجوه متفاوتی از شخصیت‌های انسانی حاضر در متن را به تصویر بکشند.عادت نمیکنیم از طریق کندوکاو و بیرون کشیدن تناقض‌های درونی و رفتاری آدم‌های قصه به دنبال ضعف و کاستی‌های بشری در ایجاد سوءتفاهم‌ها می‌گردد. همه‌ی آدم‌های فیلم در آغاز آدم‌هایی معقول و بی‌نقص به نظر می‌رسند، جز مهتاب. اما در ادامه تناقض‌های رفتاری هر کدام از آن‌ها عیان می‌شود و قصه را پیش می‌برد و درام می‌آفریند. محمدرضا فروتن در ایفای نقش احمدرضا به همان کلیشه‌های همیشگی و پرسونای جاافتاده‌اش بسنده می‌کند. حرکت‌های هیستریک صورت و بدن و نمایش چهره‌ی آدمی عصبی که می‌کوشد خشم خود را کنترل و پنهان کند، مکانیسم همیشگی فروتن با نقش‌هایی از این‌دست است.فیلم‌نامه‌ی عادت نمیکنیم در طراحی دقیق جزییات روابط این آدم‌ها در وضعیت بغرنجی که در آن گرفتار آمده‌اند سخت کوشیده اما خالی از ایراد نیست. ایرادهایی که بعضاً به لطف حضور درست بازیگران در نقش‌ها تا حدی جبران شده‌اند.