میثم رشیدی مهرآبادی

🎬 کارگردانِ «اتاق تاریک» این روزها دل و دماغ ندارد؛ از سویی در هیچ کدام از رشته های جشنواره، حتی نامزدی هم به دست نیاورد و از سوی دیگر برخی از نقدهای سینمایی او را در نشست خبریِ فیلم، به واکنش واداشت.

🎬 دلگیری او را به طور واضح تر می شود از آخرین پستش در شبکه های اجتماعی فهمید که خطاب به فرزندش نوشت: امیرعلی ام! اتاق تاریک با تو رقم خورد. تو و هم نسلان تو وقتی بزرگتر شوید و روزی روزگاری به تماشای اتاق تاریک بنشینید، میفهمید که من کم فروشی نکردم! سفارش نگرفتم و با اشک و درد ساختم! من جایزه ام را در سالن های سینما از خنده ها و اشکهای مردم گرفتم. من محبتهای مردم پیش از اختتامیه و پس از آنرا فراموش نمی کنم. من دغدغه دارم و مستقل مستقل مستقلم! سالهاست می دانم که اخلاق، آموزش و تربیت مهمترین نیاز فراموش شده جامعه ماست. من قصه نسل تو را گفتم و قصه گفتن را بلدم! این را تو هم خوب میدانی که با قصه هایم بخواب می روی. چهار دوره است که تمام تلاششان را کرده اند تا فیلم نسازم و باز می سازم به لطف حق.

🎬 سید روح الله حجازی اهل آبادان است و سال 58 در حالی به دنیا آمد که کمتر از یک سال بعد، آتش جنگ به خانه اش رسید و پدرش از مردانی بود که فرش فروشی اش را کنار گذاشت و همراه مردان مدافع، اسلحه به دست گرفت. شاید تندی هایی که از او در این روزها و خصوصا در نشست مطبوعاتی دیدیم را بشود به گرم مزاجی او و همانندی اش با آبادانی های خونگرم نسبت داد.

🎬 سید روح الله حجازی در خانواده ای رشد کرد که با هنر و سینما نسبتی نداشتند اما او با پشتکار، راهش را هموار کرد و فیلم هایش را قدم به قدم ساخت و پیش آمد.

🎬 «اتاق تاریک» ششمین تجربه ی سینمایی حجازی است و پیش از «اتاق تاریک»، «مرگ ماهی» اولین فیلمی بود که فیلمنامه اش را هم حجازی به تنهایی نوشت. مرگ ماهی با تمام تلاش های حجازی و حضور چهره ها و ستاره های سینمایی به موفقیتی دست پیدا نکرد و علت اصلی آن را می شد در فیلمنامه آن جستجو کرد. مرگ ماهی فیلمی شیک و به اصطلاح روشننفکرانه بود که اگر داستانش چفت و بست محکمی داشت، به خاطر ستاره هایش می توانست به یک پدیده منتهی شود اما با فاصله زیادی نسبت به «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» و «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» ایستاد.

🎬 فیلم «هیهات» البته به خاطر اپیزودیک بودنش و این که حجازی می توانست تنها بخشی از زمان فیلم را به دست بگیرد، قابل مقایسه با کارهای دیگر او نبود و حالا «اتاق تاریک»، بهترین دلیل بر این ادعا است که موفقیت حجازی در کارگردانی، لزوما به این معنا نیست که می تواند فیلمنامه نویس موفقی نیز باشد.

🎬 «اتاق تاریک» البته در ساخت و پرداخت سینمایی هم با مشکلاتی روبروست که باز هم بیشتر این اشکالات را باید در ریشه آن، یعنی فیلمنامه جستجو کرد.

🎬 حق می دهیم که کارگردان مستقلی مانند روح الله حجازی که قرار است تهیه کنندگی فیلمش را هم بر عهده بگیرد، بعد از 3 سال دوری از سینما، بخواهد همه دغدغه هایش را در قالب تصویر به مخاطبانش منتقل کند اما این انتقال اگر هنرمندانه و بر اساس اصول حرفه ای نباشد، فیلم را به اثری خنثی و تا حدودی بی حاصل تبدیل می کند یا در خوشبینانه ترین وضعیت، آنگونه که انتظار می رود، نمی درخشد و جایش را در بین مردم و مخاطبان باز نمی کند.

🎬 «اتاق تاریک» با همه دغدغه های اجتماعی و مهمی که کارگردان و نویسنده اش داشته، متاسفانه فاقد نیروی لازم برای تاثیرگذاری بر مخاطب است و نهایتا تماشاگرش را به این نتیجه می رساند که: «بیشتر مراقب روحِ فرزندانمان باشیم!»

🎬 این نتیجه اگر چه بسیار مهم و قابل تامل است اما آن را می شود حتی در قالب یک اثر کوتاه چند دقیقه ای هم به مخاطب ارائه داد.

🎬 تماشاگر امروز که با همه سختی ها خود را به سالن سینما می رساند، انتظار دارد که به جز سرگرم کنندگی (که رگه های آن در «اتاق تاریک» باریک و کم جان است) به محتوای قابل توجهی نیز دسترسی پیدا کند. «اتاق تاریک» در بیان مانیفست های اجتماعی اش مثل ازدواج زنان سن بالا با مردان کم سن و سال تر، شعارهای فمنیستی، حمایت از حیوانات، حمایت از مهاجران بی پناه، وضعیت جوانان و نسبتشان با خانواده های از هم پاشیده، زنان مطلقه و سرنوشت آن ها، عمل های زیباییِ خارج از عرف و انبوه دیگری از دغدغه ها، موفق نیست و بیان این دغدغه ها به بیشتر از یک فیلمنامه و فیلم نیاز دارد و گفتن همه آن ها در یک اثر، منجر به وضعیتی می شود که امروز در «اتاق تاریک» شاهدش هستیم.

🎬 سید روح الله حجازی بی شک در ادامه مسیرش نیاز به همراهی فردی با عنوان «فیلمنامه نویس» دارد که بتواند دغدغه های او را در قالب سکانس هایی سنجیده و حساب شده، پشت سر هم ردیف کند و حجازی هم در پشت دوربین، تمام حواسش به قاب بندی ها و بازیِ بازیگران باشد و در نهایت فیلمی تولید شود که امکان دفاع از آن برای همه فراهم گردد.

🎬 عشق حجازی به سینما قطعا آینده درخشانی برای او رقم خواهد زد به شرط آن که از همه نقدهای تند و نرم، بدون پیشداوری و موضع گیری بهره ببرد و راهش را با چراغ هایی که دیگران می افروزند، بهتر و زودتر پیدا کند.