علیرضا حیدری

نکته مهمی که میخواهم اشاره کنم نوع برخورد عوامل اصلی اکثر فیلم هاست... خصوصا فیلمنامه نویس- کارگردان- تهیه کننده و بازیگران اصلی که در اکثر اوقات وقتی راجع به فیلمی با آنهاصحبت می کنید کاملا سعی می کنند به اصول اساسی فیلمسازی اشاره کنند و همکاران خود را نقد کنند.. فی المثل فیلمنامه خوب نداریم- کارگردانی ضغیف است- امکانات مالی نداریم- دولت حمایت نمی کند- فضای کار برای بازیگران محدود است... و خصوصا بازیگران که میگویند فیلمنامه مناسب برای بازی به من پیشنهاد نشده است اما وقتی نتیجه کار مشترک این افراد با هم را می بینیم متوجه میشویم همه آنها نوعی تظاهر به حرفه ای بودن می کنند تا به سود مالی بیشتری برسند اما از کیفیت و محتوای مناسب خبری نیست و مستقیما با ساخت فیلم به شعور تماشاگران توهین می کنند در واقع سالن سینما دیگر مکانی برای بستر سازی فرهنگی و ارتقای آن نیست و تنها وسیله ایست تا زمان را باری به هرجهت بگذرانند و دل به خوشی های سخیف و دم دستی بسپارند چون اگر می توانستند بیشتر از بلیط سینما هزینه کنند قطعا گزینه های دیگری را انتخاب می کردند... سینمایی مثل فیلم تگزاس نه تنها برگشت به عقب است بلکه یک قدم از فیلمفارسی هم عقب تر رفته و جای تعجب را برای مخاطب خاص و پرسابقه سینما باز می کند او که فیلمهای بسیار خوب سینمای ایران را تجربه کرده است با یک علامت سوال بزرگ روبروست!!!! و در آخر از خود می پرسد چرا؟