سید محمد موسوی

مورد عجیب داوودنژادها، سینمای واقعگرایانه!!
علیرضا داوودنژاد خودش است. خود خودش. نه ماورائی می اندیشد و نه تخیلی. نه پوپولیست است و نه حکومت گرا . نه هیجانزده می شود و نه آرام مینشیند. نه بشدت رمانتیک و نه تراژیک فیلم میسازد. او همیشه سعی دارد خودش باشد. اهل ادا و اصول نیست. تمام خانواده اش هم اینگونه هستند. من عاشق بازی برادرش محمدرضا داوودنژاد اَم. چون خود خودش است.
فراری در ابتدا شما را گمراه میکند. گمان می کنید این فیلم درباره یک دختر فَراری ست که قاعدتاً توسط راننده مشکوک تاکسی ربوده شده و مورد تجاوز و تعرض قرار میگیرد!! در نتیجه از تماشای ادامه فیلم انصراف میدهید.
کمی اما اگر تحمل کنید و اجازه بدهید یک سوم ابتدایی فیلم تمام شود؛ نظرتان درباره آن تغییر میکند و می فهمید اسم فیلم فِراری ست نه فَراری!! و راننده نمیخواهد تجاوز به عنف داشته باشد و دخترک فیلم یک مورد عجیب را پیگیری می کند. پس تماشای فیلم را دنبال میکنید و از پایان بندیِ فیلم لذت می برید.
فِراری درد امروز جامعه ماست. من بعنوان کسی که دهه هفتاد و اواخر دهه شصت را بخاطر می آورم؛ سازنده این فیلم را تحسین می کنم. شاید این فیلم فروش خوبی نداشت، اما دلیل نمی شود بد باشد. فیلم های ارزشمند نمیتوانند هم گیشه را داشته باشند و هم اصولگرایی را پیشه کنند. پس به میزان فروش فیلم نگاه نکنید و دغدغه داوودنژادی داشته باشید.لطفاً
در عصری که ما زندگی می کنیم و آهن پرستی در ژنتیک بسیاری رسوخ کرده ؛ ساخت این فیلم میتواند کمک کند تا شکاف طبقاتی و تضاد اجتماعی موجود در ایران را ببینیم و کمی به خودمان بیاییم و بیاندیشیم که آیا داشتن یک آهن زیباتر و میلیاردی؛ ارزشش را دارد؟؟ ولو از کمپانیِ فخیمِ فِراری بیرون آمده باشد؟؟
این فیلم مانند فیلم "لاتاری" و "مغزهای کوچک زنگ زده" ، یکی از معضلات اجتماعی را بررسی می کند. معضلی واقعی که در کلانشهرها و اینبار در تهران رخ داده است. توجه به یک حادثه فاجعه بار در اتوبانی در تهران. این خود بتنهایی می تواند جذابیتی بی بدیل برای این فیلم باشد.
فیلم در یک درام لطیف می خواد مستند گونه صحبت کند.هم سینمایی باشد و هم مستند و قابل اتکا. این چیزی ست که در کمتر اثری دیده ام.
بهرحال اگر این فیلم را ندیده اید، پیشنهاد خوبی ست برای لذت بردن از یک فیلم سینماییِ اصولی با قاب های درست از زندگی.