سید محمد موسوی

بمب ، عاشقانه ای به شیوه پیمان معادی

وقتی به مجموعه آثاری که پیمان معادی در آنها نقش داشته نگاهی بیاندازیم متوجه می شویم یک اصل در تمام کارهای او مشترک است((جدّیت)) او خیلی جدی ست. هم چهره اش جدی ست؛ هم نقش هایش و هم کارگردانی او. گویی دیدن لبخند یا خنده او با دیدن شهاب سنگ برابری می کند!! این حلقه مفقوده سینمای ایران در دستان اوست؛ جدّیت.
"بمب یک عاشقانه" از جدی ترین کمدی های سالهای اخیر است. طنز و عشق و کار و امتحان و حل مشکلات زناشویی آنهم در بحبوحه بمباران !! این فاکتورها فیلم معادی را در زمره آثار تراژیک سینما قرار نمی دهد. این فیلم یک درام است. درامی عاشقانه. درام هم همه چیز دارد. اشک دارد. خنده دارد. طنز دارد. خشونت دارد. آبادی دارد. ویرانی دارد. طلاق دارد. عشق دارد. محبت دارد. عصبانیت دارد. این فیلم همه اینها را داشت بعلاوه چارچوب اصولی یک فیلم.
قاب هایی که فیلمبردار بسته بسیار جذاب و بجا هستند و در تمام لحظات کمک میکنند فیلم را باور کنیم.
خط سیر داستان درست و حسابی پیش می رود و دست اندازها و سرعتگیر ها بندرت دیده می شوند.
وقتی به سکانسهای این فیلم دقت کنید متوجه میشوید دوربینها در بهترین نقاط قرار داده شده اند.
تدوین فیلم بدرستی صورت گرفته است و به حالت روایی داستان بسیار کمک می کند.
بیننده حتی با وجود طنز فیلم؛ از مدار فیلم پرت نمی شود و داستان را گم نمی کند.
روایت داستان خسته کننده نیست و موجب خمیازه کشیدن نمی شود.
اتفاقها به موقع رخ می دهند و تایمینگ فیلم بخوبی کار می کند.
سوالات فیلم بی جواب نمی مانند و پایان فیلم باز نیست.
بازی ها روانند و بی تکلف و ساده.حتی خانم حاتمی.
اما سه نقطه ضعف در فیلم وجود دارد که کمی مخاطب سمج و جسور سینما را اذیت میکند.
یک اینکه گریم ها و طراحی لباس بصورتی نیست که ما یاد دهه شصت بیوفتیم و این ایراد فیلم را به سمت ژانر فانتزی پیش میبرد.
کمی در بازی کاراکتر اولیای مدرسه اغراق شده است و این ایراد هم می تواند از چاشنی طنز فیلم باشد.
اما مهمترین ایراد این فیلم انفجاری بود که در انتهای فیلم رخ داد و عنصر غافلگیری فیلم بود که میتوانست در مدرسه رخ دهد که شاید فیلم را شبیه فیلم "آباجان" میکرد و این خواست کارگردان نبود.