آرتاس منتیل

دمت گرم میلاد صدر عاملی، به فکر جامعه ورزشی و سبک قهرمان محوری هستی و سعی کردی تو اولین ساختت، مردمی بسازی و متفاوت باشی.
سونامی از اون دسته فیلم‌هایی حساب میشه که آدم تا دوست داره خودش رو به جای کاراکتر محبوبش که از قضا قهرمان فیلم هم هستش بذاره! درست مثل فیلم‌های هالیوودی! قشنگ یه نوجوون این فیلم رو ببینه شاید سرنوشتش رو بخواد عوض کنه و به یک تکواندو کار تبدیل بشه!
اما ! فیلم اماهای زیادی داره که اگه نداشت یکی از بهترین فیلم‌های ورزشیمون رو میلاد ساخته بود. آقا شما حتما جان ویک رو دیدید و حتما کیانو ریوز رو هم میشناسید، تو این فیلم کیانو کاراکتر اصلی فیلم و داستان که شخصیت جان ویک رو یدک میکشه، صحنه‌های اکشن فوق‌العاده‌ای رو واسمون به نمایش میذاره، اینقدر کننده این کاره که کارگردان به راحتی جسارت لانگ شات به خودش میده و از اول تا آخر سکانس‌پلان‌های کوتاه رو از حرکات بدن خود کیاتو رو به تصویر میکشه. چیزی که تو سونامی خیلی اذیت کنندس، ستاره خوب سینمامون داش بهرام رادان و مهرداد صدیقیان با استعداد با وجود زحمت‌های زیادی که کشیدن فقط دارن ادای تکواندو کار رو در میارن و پا زدن ها و حرکاتشون خیلی مصنوعیه ! حتی کیاب کشیدن که یک رسم مرسومه تو تکواندو، اصلا دیده نمیشه و کارگردان به ناچار مجبور میشه کلا نماهای کلوز و بسته و کات خورده به ببینده بخورونه که کل جذابیت فیلم به خصوص سکاس مبارزه آخر رو سست و بی حس میکنه! خب آقا مجبوری مگه ! باید حتما بهرام رادانی که سفیر المپیکه رو انتخاب کنی؟ شما بیا از یک چهره جدید یا حتی ورزشی مستعد بازیگری استفاده کن که فیلم طبیعی تر بشه ! مثل فیلم تختی (که البته همونم جای بحث داره). انتخاب ستاره بدون پتانسیل ورزشی به نظرم اصلا جالب نیست ! یه لحظه تصویر علی سنتوری رو جلوی مرتضی نژادی تصور کردم اصلا نابود شدم آقا !
ایده استفاده از خانم فرشته حسینی که کشور برادرمون افغانستان هستن و به تازگی چهره شدن رو خیلی باهاش حال کردم، ولی یکم خانم حسینی اکت‌های چهرشون خشک و خجالت زده بود که امیدوارم ایشون اعتماد به نفسشون رو بیشتر کنن تا بتونن جلوی ستاره سینمایی ایران بهتر بازی کنن.
موزیک کریستف رضایی خیلی فیلم رو واسم جذاب میکرد و تحسین میکنم کارشونو ! دمش گرم !
تصویربرداری و قاب بندی سعی میکرد خوب و متفاوت باشه ولی به دلایلی که گفتم، اصلا راضی نبودم ازش خیلی کات تو کات میشد که سر درد میورد واسم.
اما در مورد داستان، بر خلاف همه موارد که قهرمان محور بود و حس ورزشی بودن رو به ببینده تزریق میکرد و جامعه تکواندو کار ها رو دلگرم میکرد، اصلا پایان جالبی نداشت! اینکه راه موفقیت و پیشرفت رو راه خروج از کشور بدونیم ... شاید در حال حاضر وضعیت خوبی تو کشور نداشته باشیم ولی داداش گلم اگه همه بخوان بذارن برن که دیگه اسمی از ورزش ایران نمیومونه ! چرا جوری نشون دادی که خروج از کشور رو راه موفقیت بدونیم !