سید محمد موسوی

کشتنِ فُرم به وقتِ محتوی!!
هاتف علیمردانی را بیشتر با آباجان می شناسیم. فیلمی که هاتف در ذهن ما جای داد. اما دو اثر دیگر را خیلی نمی توان سینما نامید.
"مردن به وقت شهریور" از آندسته فیلم هاست که گویی با بداهه ها همراه است. نمی توان سختی کار کردن با کودکان را نادیده گرفت.بهرحال بازی گرفتن از صبا گرگین پور و نوید لایقی مقدم و ترلان پروانه بعنوان کودکانِ‌ این فیلم سینمایی بسیار مشکل می نمود!! اما اینکه سه کودک نقش های اصلی یک اثر را ایفا کنند، بهانه خوبی برای عدم نمایش قویِ آن اثر نیست. چرا که مجید مجیدی نشان داد با یک کودک نابینا هم میتوان قلب ها را تسخیر کرد. پس مشکل از بازیگران این فیلم نبود. مشکل فرمِ این اثر بود که بیشتر شبیه تکه هایی از مستند شوک(برنامه تحلیلی شبکه 3) شده بود تا فیلم سینمایی. گرچه بارها و بارها خانم "پوران درخشنده" و آقای "ابوالفضل جلیلی" به معضلات نوجوانان در ایران پرداخته اند و ده ها سریال(مانند "دوران سرکشی" از کمال تبریزی) در این زمینه ساخته شده است اما این معضلات با بزرگ شدن نوجوانان از بین نمی رود چرا که هر ساله یک نسل جدید از نوجوانان در ایران به روی کار می آیند که معضلات و مصائب شان با نسل قبل بسیار متفاوت است. پس ساختن چنین آثاری توقف ناپذیر است. و باید ساخته شود. اما نه اینقدر گل درشت و نخ نما و بی قافیه.
اگر قرار باشد از یک مشکل در جامعه پرده برداریم و آن را نقد کنیم؛‌باید این طرح مسئله به زیباترین و اساسی ترین شکل ممکن انجام شود. نه در حد یک مستند نیم ساعته!! بلکه به شکلی کاملاً جدّی و با بهترین فرم از لحاظ روایت و داستان سرایی. در ادامه نیز باید راه حل مدنظر را هم در فیلم بگنجانیم تا فیلم؛ فیلم بشود, نه فقط یک درام نصیحت پردازانه.
هاتف باید این حجم از انرژی و استعداد را اصولی تر و قاعده مندتر هدایت می کرد که متأسفانه نتوانست.
فیلم هیچ فرم خوبی نداشت. من حتی نتوانستم 5 دقیقه بطور مداوم به داستان وصل باشم.
قاب ها به گونه ای بسته شده بودند که من حس میکردم لنز به لُپِ بازیگران چسبیده است.
کاراکترها جان نداشتند و بازی در نقش زن دوم از سمت هانیه توسلی بشدت کلیشه شده.
فیلم پر از دست انداز و چاله بود که بشدت در ذوق و اشتیاق بیننده خدشه وارد میکرد.
بطور کل فیلم محتوی داشت اما یک فُرم که بخواهد در خدمت محتوی باشد؛نه.