سید محمد موسوی

Jackie Brown

تارانتینو یک جادوگر است. یک معجزه گر. او در سینمایِ قصه گو با سحرِ خود اعجاز میکند. کسی مانند او ندیده ام که مخاطب را به شنیدنِ قصه ها دعوت و وی را میخکوب کند. او را شهرزاد قصه گویِ هالیوود می نامم.
"جکی براون" که در اصل نامِ‌ نقش اصلیِ فیلم است؛ یک زن مهماندارِ هواپیماست که سابقه زندانی شدن را با خود یدک می کشد و در طول قصه سعی میکند گذشته و حال و آینده اَش را با یک نقشه اساسی جبران کند. این یک خط درونمایه فیلم است. اما این فیلم داستانی خطی و کلیشه ای ندارد. بطوریکه نمی شود پایان آنرا حدس زد.
وقتی شما "رابرت فورستر" ؛‌ "رابرت دنیرو" ؛ "مایکل کیتون" و "ساموئل اِل جِکسون" را درکنارهم می بینید ، می اندیشید که تارانتینو با این 4 اعجوبه غوغا خواهد کرد. اما تمامِ فیلم روی انگشت سبابه "پَم گِری یِر" می چرخد و اوست که با بازی بی بدیل خویش، شما را میخکوب فیلم می کند.
مانند تمامِ آثار تارانتینو ما با فیلمی پردیالوگ؛ اضطراب آور و اکشن روبرو هستیم اما بازهم چاشنی طنز در بطن کاراکترهای وحشیِ فیلم های او گنجانده شده است تا روی خشنِ فیلم را کمی تلطیف کند.
تارانتینو به عادت همیشگی بیشترین سرمایه گذاری را روی فیلمبرداری انجام داده است. من عاشق سکانس هایی هستم که دوربین درون صندوق عقب خودرو کار گذاشته شده و بازیگران بالای سر دوربین قرار گرفته اند و پشت سر آنها نمایِ آسمان است. گویی خودم درون صندوق عقب خوابیده باشم.
روند داستان به گونه ای طرح ریزی شده که اگر برای اولین بار یا برای صدمین بار است آثار تارانتینو را می بینید؛ مشتاق شوید که پرده سوم فیلم چه میخواهد بگوید. به طرزی شگفت انگیز چشم از صفحه تلویزیون برنخواهید داشت و مبهوت بازی هنرپیشه ها و قاب های تصویربرداری شده خواهید بود.
نوآوری یکی دیگر از هنرهای تارانتینو ست. او در هر فیلمی یک بدعت جدید می گذارد. در این فیلم این بدعت را گذاشته که قرار نیست شرارت با خشونت همراه باشد و می شود شرارت را در قالب‌ یک زن بسیار آرام و مهربان و عاشق پیشه بنمایش درآورد. شرارتی که البته انعکاس شرارتِ نقش اول مرد‌ این فیلم یعنی "اوردل رابی" ست. برخلاف تمامِ آثار تارانتینو که زنِ‌ شرورِ فیلم؛ هم خبیث بود و هم خشن، اینجا با جکی براونی عاطفی و احساساتی مواجهیم.
به امید تماشایِ این فیلم توسط شما و جلب رضایتتان :)