سامان راحمی

ده-بیست دقیقه که از اول فیلم گذشت احساس کردم هومن سیدی هم داره مثل کیمیایی و در ادامه اعترافات... اسیر فرم و ساختارزدگی میشه ولی وقتی فیلم تموم شد نظرم برگشت...به هیچ عنوان نمی تونستم از نیمه اول فیلم حدس بزنم آخرش به کجا می کشه! کلا از یک پرتره زندگی اراذل و اوباشی و نمایش نسخه ایرانیزه دوگانه «بیرون/درون خانواده یک گانگسترمآب» با همه ی تحجرات فکری تکراریش تبدیل شد به یک درام-تراژدی آسیب شناسانه