سامان راحمی

عبد آبست رو از ماهی و گربه یادم میاد، همونجا هم از بازیش خوشم اومد. میزانسن به سبک فیلم های Dogville و Manderlay بوده و از این جهت تکراری بود ولی به عنوان تجربه ای جدید تو سینمای ایران خوب بود و با توجه به موضوع ساده فیلم که به نوعی واکاوی یک حس ذاتی و طبیعی بشر بود، خیلی هوشمندانه و به جا انتخاب شده بود. نحوه معرفی هنرپیشه ها و قراردادی بودن نقششون تارانتینویی بود. پیش از این هم در فیلم هایی نظیر ردکارپت یا دربند، به عنوان نمونه های ایرانی، شاهد به کارگیری آهنگ مرتبط با داستان برای فضاسازی و کد دادن به مخاطب بودیم در حالی توی این فیلم به شدت احساس میکنم نقطه پرگار و ایده ی بنیادی فیلم با آهنگ Elton John شکل گرفته و تا حدودی برداشت آزاد آبست از محتوای این هنگه (که البته شاید اشتباه کنم). در کل تماشای این فیلم تجربه ی لذتبخشی بود.