سید محمد موسوی

بطور خلاصه باید گفت درمیشیان سینما را محلی برای اعلان انزجار و اعتراض خود یافته است ولی"رسالت هنر" و "اصالت سینما" را فراموش نکرده و به خانه خویش(سینما) خیانت نورزیده است. او یک فیلم سینمایی ساخته با تمامیِ ویژگی هایِ یک فیلم سینمایی. نه به سمت مستند رفته و نه آب به فیلمَ ش بسته. حرفَ ش زده و رفته(البته منتظر مانده و توقیف دیده).
حتی اگر مانند به طرز نگرش سیاسیِ او معترض باشید و منتقد، حتی اگر مانند من بخشی از حرفهایَ ش را قبول نداشته باشید، حتی اگر مانند من مخالف نگاهِ او به دشمنانَ ش باشید؛ بازهم "من عصبانی نیستم" را ببینید و برایِ او فضای باز سیاسی قائل شوید. قرار نیست همه ما نگاهِ مان به مسائل یکجور باشد. ما 90 میلیون ایرانی هستیم و 90 میلیون نظر متفاوت داریم. باید با احترام نسبت به یکدیگر رفتار کنیم و اجازه بدهیم همه حرفِ شان را بزنند(در کمال آرامش و بدون توهین).
درآخر من تنها دو ایراد به این فیلم دارم. با احترام به رضا درمیشیان و نگاهَ ش به مخالفانَ ش، او کمی در نشان دادن کسانی که طرفدار دولت نهم و دهم بوده اند یا لااقل از قِبَل آن دولت نان غیرمشروع می خورده اند؛ بزرگنمایی و سیاهنمایی کرده است. اگر قرار است ما مخالفانِ مان را نشان بدهیم، باید شرط انصاف و عدالت را رعایت کنیم. این یک. اما دو؛ بنظر من اگر رضا درمیشیان قرار بود فیلمی بسازد که نشان دهد حوادث سال 88 چه تأثیری بر زندگی جوانان داشت و در آن دوران چه ظلمی روا داشته شد در حق معترضین به احوالات کشور؛ بهتر بود از اِلِمان هایی مانند کنایه و استفهام و استعارات بهره می برد. زیرا برخی پلانها بیش از حد گل درشت و نخ نما شده بودند و کمی در ذوق مخاطب می زدند. بنظرم شدت عصبانیت درمیشیان آنقدر زیاد بوده که شگردهای زیری که مخاطب را قلقلک میدهد تا تأثیر فیلم را بیشتر کند؛ از یاد برده بود و هوشمندی را قربانیِ صراحت لهجه کرده بود. همین.