سید محمد موسوی

3: اگر از اصولگرایان باشید یا اصلاحطلبان یا میانه رو ها یا محافظه کاران یا بیطرفان یا بیخیالان یا خسته دلان یا هر قشر سیاسی دیگری؛ این فیلم را می پسندید. زیرا درمیشیان با خط سیر داستانی سیاسی به میدان آمده؛ اما همه انگ های سیاسی و ناسزاهای مدنی و انتقادات اجتماعی و اعتراضاتَ ش را دستمایه ای ساخته تا نشان دهد "نوید" و نویدهای ایرانی در حال سقوط به دره هلاکت هستند. چه ستاره دار باشند یا ستاره ای نداشته باشند؛ چه در جستجوی "ستاره" خود باشند یا روزگار "ستاره" شان را از آنها ربوده باشد؛ نوید ها در حال مرگ بسر می برند. و ((یقیناً این سخن درمیشیان یک سخن سیاسی نیست بلکه یک فریاد از نهاد است برای جلب توجه بزرگترهایِ این کشور نسبت به جوانترها)). او عزمَ ش را جزم کرده تا درد مشترک دهه شصت و هفتاد را داد بزند و بگوید ما داریم میمیریم و بَس. بگوید چرا ما را فراموش و بحال خود رها کرده اید؟؟ این کجایَ ش حرف سیاسی ست؟؟ این فقط یک دادخواهی ست که البته سالهاست بی فرجام مانده و من که از سرانجامَ ش ناامیدم. شما را نمی دانم. بگذریم. شما مخاطب عزیز؛ ((لطفاً در دیدن اثر نگاه سیاسی خود را کنار بگذار و بیطرفانه به قضایایِ زندگی نوید نگاه کن و بعد نظر بده. حال هر نگرش سیاسی ای که داری؛ این توصیه من را بپذیر)) همین.
4:در پایان بندی این فیلم یک سکانس عاشقانه شاد می بینیم: "نوید" و"ستاره" در حال آب بازی زیر نورِ خورشید/ ولی قبلَ ش یک سکانس تکاندهنده ترسناک: "نوید" و پاهایِ بی جان/ و قبلترَش یک سکانس تراژیک و غمناک: "نوید" درحالیکه که پاهایَ ش را روی زمین می کشند و به سوی چوبه اعدام می برند و از شدت غم سرش را روی سینه مأمور اعدام می گذارد...اینجا درمیشیان مخاطب را نقره داغ میکند و سوگواره اَش را پایان می دهد. او در تمام فیلم داستانَ ش را روایت می کند ولی در پایان مرثیه ای جانسوز میخواند و روضه ای دردآور...شاید خودش هم در پلان آخر گریسته باشد!! شاید. نمیدانم.او پس از یک میتینگ طولانی؛ پر التهاب؛ خشن؛ همراه با داد و فریاد و اعتراض؛ استرس زا؛ دلهره آور؛مضطرب کننده؛غم آلود و کمی عاشقانه، سرانجام آرام می شود و گویی خشمَ ش را فرو میخورد و به سینمایِ خویش باز میگردد. و کات... همگی خسته شدیم ولی عصبانی نیستیم...