سید محمد موسوی

"Extremely Loud and Incredibly Close"

با گذشت 18 سال از حادثه 11 سپتامبر و سقوط برج های دوقلو(از نمادهای قدیمی ایالات متحده آمریکا) هنوز هم گمانه زنی ها درمورد علل حادثه و عوامل آن ادامه دارد. فیلمها و مستندات بسیاری در مورد این حادثه تروریستی ساخته شده است و مطمئناً تا چنددهه دیگر هم شاهد چنین آثاری هستیم. اما فیلم "Extremely Loud and Incredibly Close" با دستاویز قرار دادن این ماجرا؛ قصه پسرکی که مشکوک به اوتیسم است را روایت میکند."استیون دالدری" قصه پرغصه خودش را می گوید و بیننده را وادار به قضاوتی چالش برانگیز می کند.
چکیده تمام ذهنیات من از این فیلم(بعد از بارها تماشایِ آن) اینست که کارگردان میخواهد با اشاره کوتاهی به حادثه 11سپتامبر؛ ما را به دنیای پسربچه ای ببرد که حالتی نزدیک به اوتیسم دارد و پدرش در زمان حیاتِ خویش سعی بر آن داشته است که پسر کوچکَ ش را با دنیای اطرافَ ش آشنا کند. و تلاش میکرده پسرش را به سفرهای اکتشافی درون شهری بفرستد تا با مردم شهر در معاشرت باشد و محیط زندگیَ ش را کشف کند. و درخودماندگی او درمان شود. شاید این فیلم شیرین ترین رابطه پدر-پسری را به تصویر نکشیده باشد؛‌اما قطع به یقین یکی از بهترین هاست. مخصوصاً‌ وقتی در تمامِ مدت فیلم بیننده شاهد‌ نیازمندیِ‌ پسر به پدر و حضورِ‌ او(پدری که دیگر نیست) در کنارِ خود است ولی عده ای تروریست(به زعم کارگردان) بهترین روزهای زندگیِ‌ یک پسر را تخریب میکنند و پدرش را از او می گیرند.
از باب تکنیک های فیلمسازی و ارکان نگارش داستان و عناصر لازم برای ساخت یک اثر بلند سینمایی؛ نمی توانم نظری بدهم. زیرا هربار که فیلم را تماشا کردم؛ عمق فاجعه ای که در فیلم بنمایش گذاشته می شود و نیز بازیِ‌ بینظیر "توماس هورن(اسکار/پسربچه نقش اول)" اجازه نداده ست نگاه سخت افزاری به فیلم داشته باشم و قدرت نقد را از من ربوده است. بخصوص آن سکانس که اسکار برای پیرمرد همسایه(که پدربزرگ اوست) داستان گشت و گذارَ ش در شهر را تعریف میکند. و بسیار تند و سریع دیالوگ هایَ ش را می گوید، از برجسته ترین و تأثیرگذارترین سکانس های فیلم است.
درآخر اگر این اثر را ندیده اید؛ همه شما را به دیدنَ ش دعوت میکنم. آن هم در زمان فراغتِ تان و در خلوت.
نکته:این فیلم از معدود آثار هالیوودی ست که هیچ صحنه مستهجن و مبتذلی ندارد و بقولی فیلمی تمیز است.