علیرضا حیدری

سلام... به نظر می رسد در دورانی بسر می بریم که نه سخت گیری های اوایل انقلاب و یا حتی پس از جنگ دیده می شود و نه اهداف متعالی فرهنگی بشدت گذشته مورد توجه عموم جامعه قراردارد و از سوی دیگر قشر روشنفکر جامعه نیز خود را در این اوضاع بلاتکلیفی رها دیده و سعی دارد از هر وسیله ای برای بیان نظر و ایده ها و تئوری های نظری خود استفاده کند طبیعی ست در این میان سینما بهترین ابزار برای بیان درونیات اشخاص می باشد مهمترین وسیله در میان رسانه با طول فرکانس بالا برای ارتباط برقرار کردن با تمامی اقشار جامعه مدنی خصوصا فراتر از مرزهای ملی... این نکته جنبه های مثبت و منفی ذاتی خود را به همراه داشته و فارغ از ارزیابی خوب بد زشت یک حرکت به سمت جلوست و جای تامل برای نتیجه گیری را هم باز می گذارد... سینمای امروز ایران خود را فارغ از هرگونه مشکلات اقتصادی و اجتماعی و پیدا کردن راه حل مناسب برای ارائه جدا کرده است و بیش از آنکه به مردم و مشکلات آنها فکر کند به نوآوری و خلق تازه همت گمارده و یک سوی رشد خود را آنسوی مرزها می بیند و منتظر تعریف تمجید است و طبعا نمی خواهد از مسایل سیاسی هم دور بماند لذا هر فرصتی را برای بیان مانیفست های خود مناسب دیده و دست بکار می شود... در ارزیابی شکل شاید فیلم خوک قابل دفاع باشد و البته به عنواه فیلمی تجربه گرا اما در ارتباط با محتوا فیلم در هاله ای از نمادها و نشانه هایی به محدودیت می رسد که ارتباطش با مخاطب عام کمتر شده و به شکلی به اداهای روشنفکری نزدیک شده است و سعی دارد خود را تافته جدا بافته از هنر و ارتباطش با مردم بیشتر به معرض نمایش بگذارد سوژه ای کاملا شخصی با فرکانس محدود در میان حتی هنرمندان که نتوانست در ذهن مخاطب به هزار توی ذهنی او به درستی راه پیدا کند و در حد فیلم خوب برای یک بار دیدن متوقف می شود...