سید محمد موسوی

"Detective Story" "داستان کارآگاهی"
من "کرک داگلاس(Kirk Douglas)" را نمیشناختم. از این بازیگر تنها فیلم "( Spartacus)" را دیده بودم_فقط نام پسرش مایکل را شنیده بودم_ در مورد "ویلیام وایلر(William Wyler)" هم چیزی نمی دانستم تا اینکه فیلم سینمایی زیبایی بنام "داستان کارآگاهی" را دیدم.
داستان کارآگاهی یک اثر کلاسیک زیباست. بصورت سیاه و سفید فیلمبرداری شده و به یقین خود سینماست. اگر علاقه مندید تا با تاریخ سینما آشنا شوید؛ این فیلم را حتماً ببینید تا با سینمایِ‌ قصه گو آشنا شوید.
قصه فیلم بسیار روان و باورپذیر است. شیوه روایت داستان بیننده را خسته نمی کند. روند پیشروی قصه به گونه ای ست که در تمامیِ لحظات بیننده مشتاق است سکانس بعدی را ببیند و ماجراهایی که برای کاراکترها اتفاق می افتد را دنبال می کند. تک تک دقایقِ فیلم با زمانبندی دقیق و جذابیتِ‌ قابل تحسین و تعریف به پیش می رود تا به یک پایانبندی کلاسیک و تعریف شده برسد. این بزرگترین ویژگی فیلم است که روش قصه گویی را بلد باشد.
دومین موردی که مرا بسیار به خود جلب کرد؛ نگاه کارگردان به جامعه آن زمان آمریکا در شهر نیویورک است. نگاهی بدون تعصب و اغراق؛ نگاهی موشکافانه و درست به مسائل جامعه. این واقع گرایی بر باورپذیری مخاطب می افزاید و بدون اینکه روان او را ناشاد کند؛ در مورد وقایع ناگواری که در جامعه رخ می دهد؛ توضیح می دهد. این سبک رئالیسم را بسیار دوست دارم.
مورد سومی که در این فیلم شدیداً جذاب است؛ ملودرام بودن آن است. در این فیلم هم عشق هست و هم جنایت. هم دروغ است و هم صداقت. هم خون است و هم بوسه. هم خنده است و هم خشم. کمتر اثری را می توان یافت که تمامیِ‌ احساسات و عواطف انسانی را در یک مجموعه منظم و هارمونیک بنمایش بگذارد و ازهم نپاشد. این اتصالِ بی نقص را باید به ویلیام وایلر فقید تبریک گفت.
از بازی هم باید تعریف کرد. بازی ها بقدری ساده و بدون تکلف و باورپذیر و روان بود که شما تک تک کاراکترها را به جانِ دل می نِشانید و همه را قبول میکنید. اعتماد به بازیگر مسئله است که در کمتر اثری بوجود می آید.
فیلمبرداری هم به سبک فیلم های دهه 50 و 60 هالیوود است. اما با توجه به دانش فیلمبرداری در آن زمان و نیز نوع دوربین ها و قابلیت جابجایی دوربین ها باید گفت این فیلم از یک فیلمبردار قوی و خبره برخوردار بوده است. زیرا قاب هایی که شکل گرفته بشدت به پیشبرد اهداف کارگردان و جذابیت فیلم و نیز روانتر شدن قصه کمک می کند.
اینکه در مدت نمایش فیلم هیچ موسیقی متن و پس زمینه ای نیست؛ بسیار خرسند کننده بود.
فیلمنامه عیب و نقص مشهودی ندارد و روابط بین کاراکترها قوی و قابل قبول نگاشته شده است. حتی موضوع فیلمنامه از گیراترین بخش های فیلم است.
این فیلم با قدرت کارگردانَ ش به زیباییِ‌ هرچه تمامتَر؛ هم عناصر و ارکان فیلمسازی را رعایت میکند؛ هم چارچوب سینمایی دارد؛ هم کشش قصه ای دارد؛ هم تکنیکال است و هم باورپذیر. از دیدنِ آن پشیمان نمی شوید.