سید محمد موسوی

از بازی هم باید تعریف کرد. بازی ها بقدری ساده و بدون تکلف و باورپذیر و روان بود که شما تک تک کاراکترها را به جانِ دل می نِشانید و همه را قبول میکنید. اعتماد به بازیگر مسئله است که در کمتر اثری بوجود می آید.
فیلمبرداری هم به سبک فیلم های دهه 50 و 60 هالیوود است. اما با توجه به دانش فیلمبرداری در آن زمان و نیز نوع دوربین ها و قابلیت جابجایی دوربین ها باید گفت این فیلم از یک فیلمبردار قوی و خبره برخوردار بوده است. زیرا قاب هایی که شکل گرفته بشدت به پیشبرد اهداف کارگردان و جذابیت فیلم و نیز روانتر شدن قصه کمک می کند.
اینکه در مدت نمایش فیلم هیچ موسیقی متن و پس زمینه ای نیست؛ بسیار خرسند کننده بود.
فیلمنامه عیب و نقص مشهودی ندارد و روابط بین کاراکترها قوی و قابل قبول نگاشته شده است. حتی موضوع فیلمنامه از گیراترین بخش های فیلم است.
این فیلم با قدرت کارگردانَ ش به زیباییِ‌ هرچه تمامتَر؛ هم عناصر و ارکان فیلمسازی را رعایت میکند؛ هم چارچوب سینمایی دارد؛ هم کشش قصه ای دارد؛ هم تکنیکال است و هم باورپذیر. از دیدنِ آن پشیمان نمی شوید