سید محمد موسوی

"‏Being Flynn‏"
بیایید این فیلم را از 3 منظر بررسی کنیم.
اولین نگاه همه مخاطبین بطور حتم به حضور افسانه هالیوود"رابرت دنیرو(Robert De Niro)" است که هرجایی باشد مخاطب خاصِ خودش را دارد. او کاراکترساز است. یعنی هر نقشی را که بازی کند؛‌ گویی در واقعیت هم وجود داشته و خود‌ او بوده. مانند همین نقش "فِلینِ‌ نویسنده" که در تمامِ‌ مدت فیلم حس تماشایِ یک اثر سینمایی از شما گرفته می شود و انگار کنید که رابرت دنیرو در تمام‌ِ عمرش یک فِلین بوده و بس. سایر بازی ها در سایه او قرار داشت و خوب بود.
از منظر دوم باید فیلمنامه را بررسی کرد. موضوع آن بسیار جذاب بود-من بطور کل از آثار رئال و واقعگرایانه حمایت می کنم. خصوصاً اگر دغدغه آن نشان دادن یک معضل اجتماعی یا اختلالِ روانی یا واکاویِ یک رفتار اپیدمی شده باشد- نقد رفتارهای یک فرد در اجتماع خویش بطوری موشکافانه و
صدالبته قابل باور می تواند دستمایه نیکویی برای یک کارگردان باشد تا حرفَ ش را در خِلال فیلم بگوید و دغدغه اَش را بیان کند. درضمن دیالوگ گویی بازیگران به گونه ای سَلیس و شیوا ادا شده است و فیلمنامه؛ اصلِ دیالوگ گویی را فراموش نکرده بود. چارچوبی اصولی و کم ایراد؛ از موضوعی جذاب و کششدار.
اما در بخش سوم فیلم را در بوته آزمایشات تکنیکی قرار می دهیم. که نمره قابل قبولی دریافت میکند.
فلشبَک ها به جاست و شتاب دهنده.
تدوین در خدمت فیلم است. و صحنه زائدی دیده نمی شود.
فیلمبردار در اکثر صحنه آنقدر قاب های جذابی بسته است که دوست ندارید چشم از فیلم بردارید.
دکوپاژ و میزانسن در جریان فیلم است و آنچه کارگردان در ذهنَش طراحی کرده را به رُخ بیننده میکشد.
صداگذاری و ترکیب صدا هم موجب می شود بیننده حس کند در دنیایِ‌ فیلم قرارگرفته و این کمک شایانی ست برای کارگردان تا مخاطبَ ش از جهانِ فیلم جدا نشود.
گریم و طراحی لباس هم در هر سکانسی متناسب با حال و هوایِ‌ همان سکانس انتخاب شده تا بیننده راحتتَر با قصه کنار بیاید و کاراکترها را از صمیم قلب بپذیرد.
بطورکل این فیلم را باید دید. اما ناگفته نماند، وقتی از یک معضل اجتماعی نام برده می شود؛ باید بیاد داشت که صحنه هایی هم در فیلم هست که با سلیقه هر مخاطبی هماهنگ نیست و به مذاق خیلی ها نمی نشیند. یادتان باشد با سینمای هالیوود روبرو هستید. همین :)