سید محمد موسوی

"‏Being Flynn‏"
بیایید این فیلم را از 3 منظر بررسی کنیم.
اولین نگاه همه مخاطبین بطور حتم به حضور افسانه هالیوود"رابرت دنیرو(Robert De Niro)" است که هرجایی باشد مخاطب خاصِ خودش را دارد. او کاراکترساز است. یعنی هر نقشی را که بازی کند؛‌ گویی در واقعیت هم وجود داشته و خود‌ او بوده. مانند همین نقش "فِلینِ‌ نویسنده" که در تمامِ‌ مدت فیلم حس تماشایِ یک اثر سینمایی از شما گرفته می شود و انگار کنید که رابرت دنیرو در تمام‌ِ عمرش یک فِلین بوده و بس. سایر بازی ها در سایه او قرار داشت و خوب بود.
از منظر دوم باید فیلمنامه را بررسی کرد. موضوع آن بسیار جذاب بود-من بطور کل از آثار رئال و واقعگرایانه حمایت می کنم. خصوصاً اگر دغدغه آن نشان دادن یک معضل اجتماعی یا اختلالِ روانی یا واکاویِ یک رفتار اپیدمی شده باشد- نقد رفتارهای یک فرد در اجتماع خویش بطوری موشکافانه و
صدالبته قابل باور می تواند دستمایه نیکویی برای یک کارگردان باشد تا حرفَ ش را در خِلال فیلم بگوید و دغدغه اَش را بیان کند. درضمن دیالوگ گویی بازیگران به گونه ای سَلیس و شیوا ادا شده است و فیلمنامه؛ اصلِ دیالوگ گویی را فراموش نکرده بود. چارچوبی اصولی و کم ایراد؛ از موضوعی جذاب و کششدار.