سید محمد موسوی

"آباجان" مادر همه ایران.

خیلی از فیلمبین ها و خیلی از منتقدین این فیلم را نکوهش کردند و در نقد منفی آن مخصوصاً نوع فیلمبرداری و میزانسن و شخصیتها و بازی ها و فیلمنامه، رُک و بی پرده "آباجان"‌را کوبیدند. شیوه روایت داستان را غلط خواندند و گفتند به هیچوجه آنها را به دهه 60 نبرده است. من هم میگویم بله. این فیلم در فُرم مشکلات بسیاری داشت. شاید از سینما دور بود و شبیه تله فیلم شده بود. اما آیا محتویِ آن هم موردی داشت؟ من میگویم نه. محتویِ فیلم موردی نداشت. زیرا همه ما با انسانهایی که از راهی نادرست کسب درآمد میکنند روبروییم. یا انسانهایی که جانماز آب می کشند ولی از درون تهی اند. یا با مادران داغداری که هنوز چشم انتظار دیدن فرزند رزمنده خود هستند و با دیدن یک تابوت هم سیل اشکِ شان جاری می گردد. من هنوز آژیر خطر حمله هوایی در مغزم طنین انداز است. هنوز هم از جنگ می ترسم. از رفتن های بی بازگشت پدران...
آباجان را برای آنهایی که دلاورانه رفتند و برنگشتند و بخاطر آنهایی که در جنگ دخالتی نداشتند اما کشته شدند؛ ببینید. همین :)