این سریال ساختار ضدکلشه داشت. به میان خانه های مردم مستضعف رفت و با زبانی طنز زندگی آنها را نشان داد. بازی متفاوت از علی صادقی گرفت و بازی جدید از مریم امیرجلالی. این سریال از نظرتاثیرگذاری جامعهشناسی و جریانشناسی تاریخ هنر، انقدر قوی و بیبدیل بود که متاسفانه از شدت خوب بودن سه ضربه مهلک به سه نفر زد: رضا عطاران در سه سریال بعدی خودش نتونست از زیر سایه این سریال خارج بشه و کامل مخاطب متوجه تکرار عطاران میشه! مریم امیرجلالی هرگز تبدیل به بازیگر نشد و همواره همین نقش خودش را در سریالهای بعدی به عنوان یک تیپ تکرار کرد. علی صادقی دیگه نتونست بازی متفاوتی ارائه بده و «علی» خانه به دوش رو تکرار کرد.
ببینید این تاثیر قدرت پدیده هنری در جریان تاریخ هنر هست، انسانهای ضعیف رو تحت تاثیر خودش قرار میده و اجازه خلاقیت رو از اونا میگیره