در تحلیل و بررسی این اثر 4 رُکن شایان ذکر است. 1 فیلمنامه 2 دکوپاژ 3 میزانسن و 4 بازی ها 1:فیلمنامه همانطور که در نقد و خلاصه داستان آمده، نگاهی ست بر چالش 12 مرد که قرار ست گناهکاری یا بیگناهی یک نوجوانِ مظنون به قتل را بررسی کنند. همان هیئت منصفه معروف. فیلمنامه ای پر از کشش و پردیالوگ که این اثر را در زمره سینمای قصه گو قرار داده است. جذابیت فیلمنامه از آن جایی شروع می شود که ما با 1قهرمان و 11 ضدقهرمان روبروییم ولی کم کم در می یابیم که قرارست از تعداد ضدقهرمان ها کم شده و بر تعداد قهرمان ها اضافه گردد. این فراز و نَشیب و این هیجان زایی بسیار دقیق و باریک بینانه طراحی شده است و بیننده را سخت مجذوب و مسحور فیلم میکند.
2: اگر قرار باشد برای کارگردان های ایرانی یک مفهوم صحیح و اصولی از دکوپاژ بیان کنم و مثالی روشن بیاورم؛ باید دکوپاژ این فیلم را مثال بزنم که چطور سیدنی لومت با یک اتاق کوچک و 12 مرد میانسال و جوان و یک موضوع معمولی، دکوپاژی بینظیر و بی بدیل خلق میکند که تمام روان و توجه مخاطب را بطور ششدانگ می خَرَد و از آنِ خود می کند!! مگر می شود در نهایت سادگی، چنین منظره ای خلق کرد که بیننده نتواند لحظه ای چشم از فیلم بردارد؟؟ به جِدّ او کارگردان بزرگی بود.
3:من به زبان انگلیسی وارد نیستم و نتوانستم در تیتراژ آغازین و پایانی، فیلمبردار و صدابردار و طراح صحنه و لباس و نور و نیز چهره پرداز فیلم را بشناسم. اما یقیناً این فیلم از میزانسن فوق العاده ای برخوردار است که توانست در یک فضای بسیارکوچک، همه بازیگران را نشان دهد، استرس و اضطرابشان را نشان دهد، روشنایی روز و سپس تاریکی هوا را نشان دهد، گرمای طاقت فرسا را نشان دهد، خستگی افراد را نشان دهد، تنگیِ فضا و سختی نشستن طولانی مدت رویِ صندلی چوبی را نشان دهد و در نهایت بیننده را مُجاب کند که تمامِ اتفاقات در چندساعت رُخ داده است(این مورد آخر بسیار سخت چون باید مدام بازیگران اصلاح سر و صورت شوند و گریم شان تغییر نکند. حتی عرقی که بر لباس شان نشسته هم باید با سکانس قبل یکی باشد تا گافی در فیلم ایجاد نشود که این نشاندهنده وجود یک منشی صحنه بسیار باهوش و متمرکز است) نوع فیلمبرداری در این فضای تنگ هم باید سخت باشد ولی هیچ پلانِ اضافه ای دیده نمی شود و حتی هیچ پلانِ عقیم و بی موردی. بلکه تمامِ صحنه هایی که باید گرفته میشده گرفته شده و کم و کاستی دیده نمی شود.
4: و بلاخره بازی های سرشار از احساس و بدون تکبر و خودنمایی بازیگران. 12 مرد که افسون کننده و حیرت آور بازی می کنند و در صدر همه آنها"هِنری فوندا(Henry Jaynes Fonda)" قرار دارد که روح بیننده را مُسَخَّرِ بازیِ بی آلایش، ساده اما هنرمندانه خویش میکند. بازیگران کاراکترهای خود را طوری بازی میکنند که باورپذیریِ بی حد و اندازه ای در بیننده ایجاد می شود. شاید کمی تئاترگونه بازی میکنند اما این از نقاط قوت فیلم است. درکل بازی ها را بهتر است خودتان ببینید و قضاوت کنید.
در نهایت باید بگویم دیدنِ این فیلم مانند بسیاری از آثارِ کلاسیکِ سینمایِ هالیوود؛ برای آنهایی که علاقه مند به سینما و حواشیِ آن هستند؛ لازم است. همین :)
3 لایک
0نظر
بیوگرافی سید محمد موسوی
ما کمی عجیبیم. مشاهیر دنیایِ تصویر رو نمی بینیم.برای بی ارزش ترین ساخته های سینما سرودست میشکنیم. عجیبیم.