سید محمد موسوی

"دایناسور" ،‌ هیولایِ ذهنِ شیخ طادی
وقتی این فیلم را برای پخش انتخاب کردم، هیچ تصور نمیکردم با این حجم بسیار زیاد از انتقادات و دردودل ها و غرولندهای "پرویز شیخ طادی" روبرو شوم!! "شیخ طادی" آنقدر سنگین و بدون ملاحظه در این اثر، به نقد جامعه و معضلات اجتماع در دهه 80 می پردازد که منِ بیننده باید یک سپر در دست میگرفتم و به برج فانوس دریایی پناه می بردم تا طوفان انتقادات شدید+اعتراض و فریاد مَهیب کارگردان مرا با خود نبرد !! عجیب بود. خیلی عجیب. نمی دانم چه غوغایی در دل "شیخ طادی" بود که این میزان عصبی و تندمزاج شده بود. بهرحال.

وقتی اسامیِ بازیگران را میخوانی، نمیتوانی جلویِ کنجکاویَ ت را بگیری. چه اساتیدی!! چه هنرمندانی‌!! "خسرو شکیبایی ، رضا فیض نوروزی، زهره مجابی، رویا افشار، جهانگیر الماسی" اینها هرکدام به تنهایی یک ستاره هستند. کارگردان کیست؟ "پرویز شیخ طادی" کارگردان "پشت پرده مه" ... پس مینشینی تا ببینی.
فضای فیلم بشدت فانتزی ست. همه چیز کنایه وار و طعنه آمیز ست. نقش اول را به "خسرو" داده اند و معلوم است کاراکتر "ص.خوشنویس" که قهرمان قصه است، قرار است دردودل کارگردان را بگوید. "خسرو" فضای فانتزی فیلم را کمی تلطیف میکند و به سمت تئاتر می برد. تا با تئاتری فانتزی روبرو باشیم. دیالوگ های استعاره ای و پر از کنایه و متلک، بر فانتزی بودن فضای فیلم می افزاید. اما بازهم حضور "خسرو" فضای فیلم را به سمت درام سنگین می کند. تمامِ بازی ها درخدمت فضایِ فانتزی فیلم است و دیگر "خسرو" نیز با ژانر فانتزی فیلم خو گرفته است و خود یکی از ارکان فانتزی باز و طنز گِرایِ فیلم است.
هر پلانی که برداشت شده است، یک ناسزاست به یکی از مسئولین بی عرضه و یک سیخونکِ سنگین به بیننده. "شیخ طادی" طوری جُوالدوزَ ش را در پهلویِ مخاطب و البته چشم مسئولین مورد اشاره فرو میکند که سرِ تیز آن از آنسویِ پهلو و جمجمه انسان بیرون میزند!! باور کنید طعنه هایِ فیلم بشدت ثقل و سنگین است. اما برای طراز کردن دو سویِ قصه، کمی هم از زبانِ "خسرو" حرف حسابی می شنویم. و دلمانِ بالا می آید که اگر سؤال طرح شده، پاسخ هم گفته می شود. اما بطور کل کفه ترازو به سمت ضدقهرمان هایِ داستان سنگین است. بگذریم.

اگر بخواهم یک شمایِ کلی از این فیلم بازگو کنم، باید بگویم شما با سیاسی ترین، انتقادی ترین، رُک ترین فیلم عمر سینمایِ ایران روبرو هستید. شاید ساخت این اثر یک سیلی محکم به دوستانِ منتقد و دشمنانِ از خود متشکرِ "شیخ طادی" باشد. در ظاهر که اینگونه است. اما یادتان باشد با دیدن این فیلم، شما نیز مورد عتاب و اشاره کارگردان هستید. لااقل بخاطر ناآگاهی و سکوتِ تان. سکانس های متعددی در این فیلم وجود دارد که مردم عام را به باد انتقاد گرفته ست و بیخِ‌ گلویِ مسئولین را از دمِ تیغ گذرانده. مخصوصاً با نمایش کاراکتر رئیس حزب. همین :)