علی فیلم بین

فیلم بسیار خوش ساختی بود.
به خصوص هیجان نیمه ی اول فیلم واقعا از اون دسته حس های نابی بود که مدت ها بود توی سینمای ایران تجربه اش نکرده بودم.
سعید روستایی مسیر سخت تری رو برای ساخت فیلم انتخاب کرد، اثری که هدایت درست هنرور ها رو می طلبید که به خودی خود توی سینمای ما که اکثر فیلم ساز ها به آماده خوری عادت دارن به شدت اقدام قابل تقدیری بود.
متری شیش و نیم بیش از داشتن رگه های پلیسی، روی رگه های اجتماعی و روابط بین کاراکتر هاش تمرکز داره. برای همین هم هست که واکنش های بین صمد و ناصر جالب و دیدنی در اومده. یکی از ویژگی های فیلم ماندگار داشتن صحنه های منحصر به فرد و بکر هست که توی متری شیش و نیم به کرات یافت میشه!
در سکانس های اولیه تعقیب و گریز و سقوط مواد و فروش و دفن شدن اش زیر خاک، یا سکانس جمع آوری معتاد ها هم با اون میزانسن های سخت و نفس گیر واقعا عالی و دیدنی بود ولی شاید منحصر به فرد ترین سکانس فیلم مربوط به اون جایی باشه که ناصر تصمیم گرفت از صمد انتقام بگیره با بیش تر جلوه دادن جنس هایی که داشته.
بازی های فیلم هم بسیار کارشناسی شده و یک دست بود.
از همه ی بازی ها لذت بردم ولی بدون شک در راس همه ی بازی ها پیمان معادی.
متری شیش و نیم قرار نیست با ابد و یک روز یا بقیه ی فیلم های اجتماعی مقایسه بشه.
چرا که یک تجربه ی مستقله و نتیجه ی خوب کار هم حاصل ریسک پذیری شجاعانه ی کارگردان اش.