پرسا صادقی

از اونجایی که بنده در زمان جنگ نبودم ، ناتوانم در اینکه راجب صحنه ، پوشش و چیز هایی از این قبیل صحبت کنم ! اما پدر و مادر من با هر پارت از این فیلم خاطره هایی براشون زنده میشد مثل ، صف خرید نفت و یا اینکه هر روز صبح مرگ می فرستاند ، تنبیه هایی که در مدرسه صورت میگرفت ( مثل خودکاریی ک لای انگشت دانش اموز میگذاشتن و چیز های این چنینی ) پس میتوان گفت اقای معادی خوب توانسته حس و حال ان زمان رو برای مخاطبین دهه شصت و پنجاه بسازه و واقعا بهش تبریک میگم !
اما داستان فیلم ، عاشقانه های جنگ و بمب باران ! پیمان معادی با این فیلم به مخاطبینش گفت که میشه حتی عاشق جنگ بود ! و گفت هر چیزی را میتوان بهش عشق ورزید حتی خون و خون ریزی ...
حتی بمب باران
حتی خراب شدن اشیانه های صد ها هزار انسان
پیمان معادی یک عشق تازه جوانه زده و یک عشقی که به یک تار مو وصل بود رو نشون داد
و اینک از حس زیبای عشق و محبت گفت !
از عشقی ک میمیرد و زنده میشود
از عشقی که نمیتوان گفت ، از عشقی که میتوان گفت
خلاصه پیمان معادی گفت که عشق همان قدر که زیباست و باعث میشود انسان از بمب و بمب باران خوشش بیاد ! همان قدر بی حسش کند ک حتی مرگش برایش فرقی نداشته باشد ( جریان اینک به خانوم حاتمی و معادی به پناهگاه نمیرفتن و پسر بچه هر روز دعا میکرد تا موقعیتی جور شود و به پناهگاه برود )
بازیگران فیلم بسیار توانمند بودن
از بازی خانوم حاتمی و خود معادی که هیچ جایی برای صحبت کردن نمیذاره و نقش متفاوت سیامک انصاری و
پسر بچه ی عاشق
در هرصورت فیلم زیبایی بود