جیم میم

"عرق سرد"، دومین فیلم سهیل بیرقی بعد از فیلم "من" است. فیلم، شروع فوق‌العاده‌ای دارد. در واقع یکی از بهترین سکانس‌های افتتاحیه‌ی سینمای ایران را دارد.

فیلم تدوین، فیلمبرداری و کارگردانی بسیار خوبی دارد. سکانس دادگاه که در آن دوربین ثابت ایستاده و وقایع را به صورت مستند به تصویر می کشد، تصمیمی هوشمندانه از کارگردان بوده است. فیلم سکانس تاثیرگذار دیگری نیز دارد. سکانسی که افروز با مردان دیگری در زمین چمن فوتبال بازی می‌کند، با مردان همگام می‌شود و اینجاست که کارگردان از جنسیت گذر می‌کند و به نگاهی برابر می‌رسد.

کارگردان همچین خیلی هوشمندانه از سکانس‌های اروتیک استفاده کرده و اسیر ممیزی نشده است (خصوصا در رابطه‌ی افروز و مسیح [مصی]).

نقطه‌ی قوت فیلم، بازی بازیگرانش است. "باران کوثری" (به نظرم به‌رغم کم کردن ۲۱ کیلو از وزنش باز هم به‌عنوان یک فوتبالیست ملی هنوز چاق است) و "سحر دولتشاهی" بهترین عملکرد را از خود به نمایش می‌گذارند. "لیلی رشیدی" پس از مدت‌ها با یک نقش‌آفرینی قابل توجه به سینما آمده و قدرت بازیگری خودش را به رخ کشیده است. امیر جدیدی هم بازی قابل قبولی ارائه داده است (هر چند بازی ایشان در "تنگه‌ی ابوقریب" را بیشتر می‌پسندم ولی با این وجود به نظرم سیمرغ حق "امین حیایی" یا "نوید محمدزاده" بود).

بزرگترین اشتباه فیلم از فیلمنامه می‌آید. افروز مهریه‌اش را می‌بخشد تا یاسر به او اجازه‌ی سفر بدهد، این اجازه و بخشش مهریه در دفترخانه ثبت می‌شود ولی چرا گواهی دست یاسر می‌ماند که بتواند آن را به راحتی پاره کند؟ و اینکه اساسا زمانی که اجازه‌ی سفر همسر ثبت می‌شود، این امکان وجود دارد که افروز از دفترخانه گواهی المثنی بگیرد!