جیم میم

"جاده قدیم"، سومین و آخرین فیلم "منیژه حکمت" در مقام کارگردانی است فیلم می‌توانست یک فیلم روانکاوانه‌ی عمیق باشد ولی حتی در رساندن یک پیام هم شکست خورده است و نمی‌تواند حق مطلب را ادا کند.

فیلم شروع خوبی دارد. سکانس شروع فیلم، دروازه‌ای برای ورود به جهان فیلم است. ولی در واقع اصل قصه‌ی فیلم در دقیقه‌ی 30 آغاز و به نظرم در همین دقیقه هم تمام می‌شود؛ چون فیلم، پس از آن هیچ حرفی برای گفتن ندارد!

فیلمنامه‌ی "جاده قدیم" حفره‌های بسیاری در ذهنِ منِ مخاطب به جای می‌گذارد. هیچ اتفاق درونی و بیرونی جز تلفن‌های مدام آقاجون و کابوس‌های مینو در فیلم وجود ندارد.

شخصیت‌پردازی‌ها به شدت ضعیف است. شخصیت‌های حسن آقا (محمدرضا هدایتی) و آقا جون (پرویز پورحسینی) به یکباره حذف می‌شوند!

تعدد کاراکترها و خرده‌داستان‌های مربوط به هر یک از اعضای خانواده و همچنین گذشته‌ی مینو که به طور کامل شفاف‌سازی نمی‌شود، همگی باعث شده تا رشته‌ی کلام از دست کارگردان در برود.

تدوین فیلم نیز آزاردهنده و غیرمنتظره است.

بازیِ بازیگران، اغراق شده و یا مصنوعی است.

فیلم، مملو از پلان‌های اضافی است که کوچکترین کارکردی در فیلم ندارند.

تنها نکته‌ی مثبت فیلم و کارگردانی این است که کارگردان سعی کرده نگاه برابری به مرد و زن داشته باشد؛ بر خلافِ یکی از دیگر فیلمسازان زنِ سینمای ایران.

نقطه‌ی قوت فیلم، موسیقیِ کریستف رضاعی است و بس . . .