علی شنوایی قناد

آثار آقای کیارستمی بسیار عمیق و تامل برانگیزه. اما چون ریتم کندی داره مخاطب عام رو زیاد به خودش جذب نمیکنه و بیشتر جشنواره پسند و مورد توجه منتقدین هست. همچنین فیلم های ایشون به شدت دیالوگ محوره. صحبت هایی که رد و بدل میشه هم داستان فیلم رو پیش میبره و هم مخاطب رو وادار به تامل میکنه. در طول فیلم اصلا از موسیقی استفاده نشده. فقط صدای دیالوگ و افکت های صوتی اطراف در فیلم شنیده میشه که البته این کار بسیار هنرمندانه انجام شده چون به نظرم اگر ما می خواستیم یک فیلم رو بدون موسیقی پیش ببریم، نتیجه کار به مراتب از این کسل کننده تر می شد! بخش اعظمی از فیلم های ما رو در حال حاضر موسیقی هایی تشکیل می دهند که چه بسا کاملا بی ربط هستند و به درستی روی ریتم فیلم نمی نشینند. اما درباره پایان بندی فیلم باید بگویم که به نظرم بیش از اندازه پایانش باز بود. با کمال احترام به سبک متفاوت و خاص آقای کیارستمی باید بگویم که من پایان بندی فیلمی مانند "یک حبه قند" را به این فیلم ترجیح می دهم. به نظرم پایان فیلم کمی بی معنی و عجیب بود. اگر ایشان را نمی شناختم می گفتم که پایان فیلم را سنبل کرده اند!