وقتی عباس کیارستمی فوت کرده بود یه تیکه از این فیلم رو از من و تو دیدم. فکر کردم خیلی فیلم قشنگیه. رفتم دیدمش. چرت محض. یعنی حاضر نیستم دیگه هیچ فیلمی از کیارستمی ببینم. فیلم کشدار و بی معنی. هیچ چیز نداشت هیچ چیز. یعنی میشد کل فیلم رو تو سه و نیم دقیقه و نیم خلاصه کرد و این کار رو تمام کارگردانهای ترم سه سینما بلدن. خلاصهی فیلم اینه: حرف زدن. حرفهای بیربط. اون خانمی که میگن فیلمنامهی کلاسیک کجای فیلمنامه دقیقا کلاسیک بود؟ فیلم مشخصا در فضای رئالیستی بود و این که بگیم اصلا کارگردانی و فیلمنامه داشت به نظرم غلطه. در کل بد بد. کیارستمی اصلا اصلا مونتاژ و حتی تدوین هم بلد نیست. بنابرین شاهد فیلم جذابی نخواهید بود. فقط برای یه عدهی خاص که سعی میکنن موی فرفری و عینک گرد و کلاه کج بذارن و ادعای روشنفکری بکنن قراره جذاب باشه نه من و شما!