عرشیا برجعلی

نفس ساخت یک فیلم سفارشی مملو از هر ایدئولوژی ای، ابدا معیار کیفی و یا قضاوت یک اثر هنری نیست. در بررسی و تماشای یک اثر هنری، یک فیلم در سینما، و مهم تر از آن، نقد کردن یک اثر هنری باید در چهارچوب اثر باشد و بس. فیلم «دانکرک» ساخته نولان اما در چهارچوب خود و ورای در نظرگیری سفارشی بودن آن، که به شکل مبرهنی مشهود است، نیز یک اثر بسیار ضعیف است. یک فیلم عاجز که در ساخت ایدئولوژی ملی گرایانه خود ناموفق است و به دادن چند شعار مبتدیانه بسنده می کند، گویی کارگردان آن را ساخته، که ساخته باشد! هیچ عنصر سینمایی در فیلم مشهود نیست، از فرم، حس و تکنیک گرفته تا سناریو، بازیگری و حتی یک حرکت دوربین ملموس. نولان اگر همیشه پشت تکنیک و ظواهر بصری و پر طمطراق خود پنهان می شد تا با گیج کردن مخاطب او را در فضایی معلق نگاه داشته و عیوب آثار خود را بپوشاند، این بار همین کار را نیز نمی تواند بکند و آن شعارهای مضحک پایان فیلم نه تنها ذره ای حس نداشته و آرمان پوشالی فیلم، که اصلا وجود ندارد، را به نمایش نمی گذارند بلکه به خودی خود، نفیی بزرگی بر فیلم هستند، به نوعی که گویی کارگردان خودزنی می کند!