عرشیا برجعلی

فیلمی است بغایت مرهونِ مرحوم «هیث لجر». فیلم، به سبب درخشش لجر، در معجون ابتذال های ابرقهرمانی، مدفون نیست اما در مثابه خود چیزی برای ارائه نداشته و یک ایفای نقش ممتاز، تا حدی می تواند ناجی نواقص فیلم باشد. «لجر» در سکانس های ظاهرا پرطمطراق حرکت می کند و احیا؛ که اگر این ناجیِ بزرگِ فیلم حضور نداشت، فیلم از مایه ای برای مجاب کردن بیننده جهت تحمل آن تا پایان تهی بود. نولان به سیاق همیشه در پس جلوه های ویژه ای، که به تفاخر اظهار می کند دوستشان ندارد، پنهان شده و این بار علاوه بر تصاویر بصری پرزرق و برق، بازیگری دارد که به راحتی می تواند کل فیلم را ورای او نهان کند، که از قضا این کار را کرده. سناریو ایرادات فراوان دارد، از بلاتکلیفی متداوم شخصیت «بتمن» که در هر سه قسمت تریلوژی مشهود است گرفته تا تغییرات ناگهانی که به جای ظاهر شدن از ژرفای سناریو و نهاد پرسوناژها، از تصمیمات لاقید فیلمساز نشات گرفته اند و در نهایت نقشه مبتدیانه، معلق و روی هوای «جوکر» برای گریز از بازداشت، که باری دیگر به طرز نولانیزه شده ای پشت انفجار و ظواهر بصری، نقص های آن مکتوم است. در فیلم، به جز «لجر» و «اولدمن» بازی دیگری به چشم نمی خورد، از بازی بد «کریستین بیل» بگیریم تا بازی شدیدا گزافه «آرون اکهارت» در نقش «هاروی دِنت» و فاجعه ای به نام «مگی جیلنهال». بتمنی که جز لباس و لاف هایش، از هرگونه آرمان و آماجی، برای مثلا ابرقهرمان بودن، تهی است ،و در آن طرف میز، اثری از شخصیت پردازی برای جوکر هم دیده نمی شود و تمام بار لذت و شکوه این پرسوناژ روی هنر «لجر» افتاده که اتفاقا او درخشان می تازد. فیلم «شوالیه تاریکی»، با آن پایان شعاریِ پوکِ پوشالینش، فیلمی است که بسیاری آن را بهترین اثر ابرقهرمانی تاریخ سینما می دانند، اما گرفتن نمره دو در کلاسی که معدل دیگران صفر است، هنر نیست!