یحیی خرمی

به نظر می‌آید کارگردان این فیلم و نویسنده آن سرشان بسیار شلوغ بوده و عی کرده اند فیلم را تمام کنند. فیلم با شروع خوبی آغاز می‌شود اما در ادامه سکانس فقط پر می‌شود. به عنوان مثال مستخدمه در فاصله بین زمان ابراز علاقه به وی تا ازدواج فرصت داشت که بگوید بچه دارد اما چون در یک صحنه دکتر گفت هیچی نگو او هم هیچی نمی‌گوید. بازیگران هم نقش خود را خوب ایفاء نکرده‌اند. زن و شوهری که پس از مدت‌ها همدیگر را دیده‌اند. مادری که بچه خود را پس از سال‌ها دیده است. شوهری که فهمیده است همسرش فرزند داردو.... همه اینها با کمترین احساس و حس بازیگری اجرا شده است. شاید تنها دو نکته مثبت بتوان در این فیلم دید که یکی زود قضاوت نکردن است و دیگری به انسانها با دید انسانیت نگاه کردن و نه با دید پول و ثروت.