علی فیلم بین

این فیلم رو چندین ماه پیش دیدم ولی فراموش کرده بودم براش بررسی بنویسم.
به هر حال جمشیدیه فیلمی هست که نکات قابل توجه و ویژگی های مثبت داره ولی باعث نشده که کلّیت اثر قابل قبول از آب در بیاد.
بازی سارا بهرامی عالیه، بازی دیگران هم بد نیست البته من حامد کمیلی رو حس مصنوعی بودن از اجراش بهم دست داد.
در قسمت فیلمنامه هم در واقع تلاش میشه از طریق تحت فشار قرار دادن یک زن و شوهر در یک دو راهی مهم و انتخاب هاشون، مخاطب دچار گره های ذهنی بشه و شاید از خودش سوال بپرسه: اگه من بودم چه کار میکردم؟
جمشیدیه تا حدودی در اینجا موفّقه ولی بعد از اینکه سارا بهرامی خودش رو به پلیس معرفی میکنه یک سقوط قابل توجه رو شاهدش هستیم! محتوای اثر شعاری میشه و سخنان پایانی بهرامی در دادگاه آخرش با وجود بازی خوبی که ارائه داده جنبه توجیه و تریبون مانیفست به خودشون میگیرن. مثلا منظور چی هست؟ یعنی این اقدام قتل راننده تاکسی پشتوانه اش بغض فروخفته ی حاصل خشم از جامعه هست؟ خب درست، دلیلش غیرمنطقی نیست ولی روش نمایش دادنش با شعار دادن نیست! اونم توی دادگاه؛ مگه تریبون سازمان ملل هست؟ :))