علی فیلم بین

کمدی خیلی خوبی بود. هم خنده گرفت، هم محتوا داشت و هم در انتها آبکی جمع نشد.
خنده گرفت چون از تضادّ بین شخصیتهای ارزشی و جوانان غیر ارزشی به شکل متفاوتی استفاده کرد و شوخی هاش رو در چارچوب فیلمنامه شکل داد و مثل خیل عظیم کمدی های ایرانی سالهای اخیر نبود که چند تکّه خنده دار از فضای مجازی بردارن و بهم وصل کنن! چون این کار باعث میشه ساختار اثر چندپاره بشه و حس کلیپ به آدم دست بده.
محتوا هم داشت چون از تضادّ ذکر شده به گونه ای استفاده برد که انگیزه ی شخصیتهای شکل گرفته ریشه یابی بشن و مشخص باشه که مثلا هادی اگه دیالوگی میگه که از اعتقاداتش هست، با چه چیزهایی ساخته شده؛ مثلا کسی هست که مراسم دعای کمیل برگزار میکنه، پیج هدایت هادی رو برای هدایت و امر به معروف و نهی از منکر راه اندازی کرده و...
پایان بندی هم تحت تاثیر محتوا با اینکه باز بود ولی هوشمندانه طرّاحی شده بود. اینکه در نهایت ارزشی ها متوجّه میشن که راه اصلاح این جوانان این نیست و به قول دوستش محمد حسین: نتیجه باید دفع حداقلی و جذب حداکثری باشه.
در نهایت به این دیالوگ نازنین بیاتی توی فیلم هم میرسیم که: عیسی به دین خود، موسی به دین خود. در واقع آدمها باید با تفاوتهای هم کنار بیان و فکر نکنن هر کسی متفاوت فکر کرد، مفسد فی الارض هست یا هر کسی از باورهای اعتقادی اش گفت، جیره خوار و...هست.
در مورد بازی ها هم به نظرم زیبا کرمعلی اصلا خوب بازی نکرد، برعکس نازنین بیاتی فوق العاده بود. بهترین بازیگر فیلم پژمان جمشیدی بود که اخیرا سر هر کاری جنبه های جدیدی از توانایی هاش رو به نمایش میذاره.
دینامیت رو تماشا کنین و یک ساعت و نیم فارغ از غم دنیا شاد باشین، با اینکه حدود نیم ساعتش سانسور شده ولی همچنان شوخی های جذّابی در فیلم به چشم میخورن. در انتها هم عرض ارادتی میکنم خدمت برادران سایبری ملکوت! :)))