ع نقطه ف

کاش میشد به بهانه اسم کارگردان، فیلم رو سیاسی نمی کردن... چون به نظرم هممممه ایرانی ها فارغ از اینکه چه نگاه سیاسی ای دارن و چه برداشتی بعد از دیدن می کنن باید این فیلم رو ببینن. چون تاریخ کشورمونه...
فیلم نامه پر کشش که البته کمی در داستان گویی ضعف داشت. ایراد اصلی هم به خاطر تدوین «شلخته» بود. مخاطب موقعیت مکانی خودش رو حس نمی کرد. نمی دانست الان تهران است؟ جنگل است؟ شمیران؟ شمال؟ (اگرچه خیلی نمیشه خرده گرفت چون شهرک سینمایی و لوکیشن مناسب برای این کار نداریم). مدام از یک قسمت به جای دیگر پرت میشویم. صحنه های تکه پاره و نامنظم. اگر چه انصافا فیلم برداری خوبی داشتند اما پلان ها خوب برای مخاطب شرح داده نمیشدند. فیلم برای مخاطب امروزی اش که چیزی از تیفوس و سیلو ها و کندو های انبار گندم و خیلی المان های قدیمی دیگر نمی داند خوب توضیح نمیدهد که این چیزی که میبینی برای چیست. احساسم این بود که کارگردان کلی ماده خام و داستان و ایده داشته که دوست داشته همه آنها را مخاطبش ببیند و دلش نیامده چیزی کنار برود یا حذف بشود اما از طرفی برای اینکه فیلم به درازا نکشد مجبور شده خیلی چیز ها را نصفه نیمه نشان دهد. اگرچه با این وجود مخاطب کاملا با داستان همراه و در آن غرق میشود. به طوریکه در هر دو باری که فیلم را دیدم، تمام سالن در صحنه انتقام نهایی نفس در سینه حبس منتظر بودند و وقتی انتقام گرفته شد دست زدند! یعنی همه با نفرت انگلیسی همراه شده اند. ضمن اینکه دیالوگ ها و جمله های عمیق نقطه قوت فیلم نامه است. از اشاره به مفهوم «علم دار» و " لیدر هایی که در انزوا می میرند" تا "استاد هایی که در «دارالفنون» اونقدر تبلیغ فرنگ می کنن که هر شاگرد کتاب به دستی تشنه نوکری اجنبی میشه"... و خیلی دیالوگ های دیگه.
تم اصلی موسیقی هم خوب بود. در غم و حزن ناشی از این همه بدبختی، غرور زیبایی رو منتقل میکرد. غروری که اگرچه کمی فانتزی و توی ذوق اما دلنشین و تذکر وار در پلان آخر در ال سی دی های مزار میرزا کوچک خان نشون داده شد. غروری ناشی از «میجنگیم تا روزی که بچه هامون از هیچ سرباز انگلیسی اجنبی نترسن...»