سید رمضان حسینی

۱. به لحاظ فرم، فیلم نسبتا خوب و خوش‌ساختی بود. نقطه قوتش فضاسازی و صحنه پردازی و گریم واقعیش بود و نقاط ضعفش فیلمنامهٔ پراشکال و بعضا بازی‌های بد (هرچند بازی‌های خوب هم کم نداشت). در کل فیلمی متوسط بود.

۲. بهروز شعیبی کارگردان جسوری‌است؛ طبیعتا به نظر من. در انتخاب موضوع فیلم‌هایش خیلی از ملاحظات را کنار می‌گذارد. شاید چون می‌داند می‌تواند موضوع پرحاشیه‌ای مثل مجاهدین خلق یا قصاص را انتخاب کند، سوال‌ها و ابهامات و نظراتش را بگوید و بعد جوری که فیلمش هیچ خط قرمزی را رد نکند ماجرا را حتی به نفع جریان حاکم هم جمع کند. خوشبختانه باید پیدا شدن چنین کارگردانی را به نظام تبریک بگوییم :-). کاش یاد بگیرد و تکراری نشود.

۳. شعیبی را دوست دارم چون نگاهش با نگاه متداول به مسئله متفاوت است و بلد است چطور نگاهش را در فیلمش بیاورد بدون این‌که به جایی بر بخورد! برای مثال ر. ک. جایی که بعد از نصیحت کردن‌ها و عتاب کردن‌های امیر، هما جوابش را می‌دهد که هیچ مادری دلش نمی‌خواهد بچه‌اش را رها کن و بعضی وقت‌ها لازم است بعضی آدم‌ها از همه چیزشان بگذرند و... از این‌طور حرف‌ها. یک بیانیهٔ بی‌طرف در رثای دغدغه و آدم‌های تشکیل‌دهندهٔ مجاهدین خلق. چیزی که در نگاه‌های یک طرفه و کلیشه‌ای این روزها، که دست‌آورد رسانه‌های جمعی است، کم‌یاب است.

۴. به شدت معتقدم این فیلم وام‌دار حکومت نظامی گاوراس است. هر چند تجربهٔ مجاهدین خلق در ایران به نسبت باقی گروه‌های دانشجویی مسلح انقلابی چپ‌گرای دیگر کشورها متفاوت است و این باعث تفاوت فیلم از یک جایی به بعد می‌شود. اما به وضوح مشخص است که قسمت‌های مربوط به تشکل‌بازی‌ها و از آن طرف پلیس‌بازی‌ها و از همه مهم‌تر صحنه‌های مربوط به ترور آمریکایی‌ها شدیدا متاثر از فیلم حکومت نظامی‌است. البته دوستی می‌گفت این شباهت به احتمال زیاد ناشی از شباهت اوضاع ایران آن زمان با شرایط آن فیلم است که چندان هم دور از ذهن نیست.