موسی موسوی

فقط باید به سعید روستایی آفرین گفت واسه این فیلم ، اگر کسی به خاطر کارنامه درخشانش لقب یک اسطوره سینمایی رو میتونه بگیره ، سعید روستایی واسه این یک فیلم هم که شده حتی اگه تنها فیلم خوب دوران نویسندگی و کارگردانیش باشه باید بهش گفت نابغه سینمای ایران ، از نماد گرایی و صحنه آرایی و شخصیت پردازی ها ، بازی های خوب فیلمبرداری و ریتم و همه چیز فیلم که بگذریم بازی پنهان شخصیت ها به نظرم شاهکار و قوی ترین نقطه کار سعید روستاییه که باید با زوم کردن رو تک تک شخصیتهای فیلم و تک تک صحنه ها بهشون دست پیدا کرد ، دغدغه های ذهنی یک خواهر مستقل و بی شوهر تو مغازه تو سر زدن هاش به خونه و.. ، جنس متفاوت از بقیه ی دلسوزی خواهر بزرگتر با پسر یاغی و شوهر بی ثباتش ، شوهری که تو فیلم نیست ولی اثرش تو فیلم حس میشه، تیپ فکری و رفتاری مادری که باید تو این خونه باشه ، آنچه که تو ذهن یک برادر معتاد ولی دلسوز و عاقل هست پارادوکسی که تو رفتار مرتضی هست وووو همه و همه رو باید تو حالت چهره ها دیالوگ های به ظاهر بی اهمیت فیلم گشت و پیدا کرد و ماهیت بی صدای اشخاص شکل گرفته از اتمسفر غالب این خونه در دهها سال زندگیشون کنار هم داره تمام حجم حوادث به ظاهر بی نظم و درهم رو جلو میبره و ثانیه به ثانیه فیلم حاوی این روحه این صداقته که تا این حد مخاطبین رو جذب خودش کرده