محمدرضا پورصفار: در سینمای این روزهای ایران که فیلمسازانش به امید غنیمتی جشنواره‌های خارجی تلاش دارند همچنان پرچم نئورئالیسم را بالا نگه دارند، نباید توقعی از نمایش نگاه کلان و استراتژیک کشور بر پرده نقره‌ای داشت، این سینما آن‌قدر خود را در رذائل و پلشتی‌های جامعه غرق کرده که نمی‌تواند زیبایی ترسیم کند.

محمدرضا پورصفار: در فیلم، یک خانواده درست و حسابی وجود ندارد، جوان‌هایش طلاق گرفته‌اند و پیرانش هم که نتوانسته‌اند امروز ناراضی و عصبانی از وضعشان، بچه‌ها هم که تکلیفشان در این میان بلاتکلیفی است.

محمدرضا پورصفار: شعله‌ور، پنجمین فیلم حمید نعمت الله است، فیلمی که «حسادت» را به عنوان مضمون قصه خود انتخاب کرده، حسادت زائد الوصفی که زائیده مدرنیته است و انسان مدرن، گریزی از آن ندارد و از صبح تا شب باید بدود و آخر شب هم ناراضی از همه چیز سر به بالین بگذارد، حسادتی که فرید شخصیت اول فیلم نعمت الله را هم به ورطه نابودی و ویرانی می‌کشاند.

محمدرضا پورصفار: تنها نقطه قوت فیلم طراحی صحنه آن است، که آن هم در یک نمای آغازین و پایانی خلاصه می‌شود و پس از آن دیگر چیزی از دهه 60 نشانمان نمی‌دهد و قصه یا در مدرسه می‌گذرد و یا در خانه.

محمدرضا پورصفار: کامبوزیا پرتوی پس از ۱۳ سال با «کامیون» بازگشته، بازگشتی بی رمق و کم جان، از جنس دغدغه های این سال هایش و با درونمایه تعهداتی به انسان بی سرپناه در تهران.

محمدرضا پورصفار: فیلم با ادعای روانکاوی دست روی معضلاتی از جامعه می گذارد که پرداخت هر کدام از آن ها به تنهایی می تواند دستمایه ساخت اثری سینمایی قرار گیرد، از تجاوز گرفته تا دخالت بزرگترها در زندگی فرزندان و حتی مفاسد اقتصادی و برجام و زندانیان سیاسی، گویی برای کارگردان تفاوتی نداشته که حرف فیلم اش در سطح شعار باقی بماند یا این که اندکی جنبه درام به خود بگیرد.

محمدرضا پورصفار: ویلایی‌ها، رگه‌هایی از تفکرات فیلم‌های آپارتمانی این سال‌های سینمای ایران را نیز در خود داراست، فیلم‌هایی که پاسپورت و میل به رفتن موضوع اصلی آن‌هاست.

محمدرضا پورصفار: مادری قصه‌ای تکراری و دم دستی دارد که مخاطب را از میانه به بعد خسته می‌کند و کارگردان، این ملغمه را در انتها با یک سرطان و یک مرگ جمع و جور می‌کند و پایانی باز از جنس همین پایان‌های این روزهای سینمای ایران به خورد مخاطب می‌دهد.

محمدرضا پورصفار: تمام اجزای فیلم از شخصیت‌ها گرفته تا موضوع و بازی‌ها همه و همه قدیمی و پیش‌پا‌افتاده و تکراری است و می‌شود بهتر از آن‌ها در فیلم‌های دیگر یافت.

محمدرضا پورصفار: کیارش اسدی‌زاده از یک‌سو در «شکاف» به‌دنبال آگاه‌سازی والدین نسبت به اهمیت آمادگی ورود بچه در خانواده است و از سویی دیگر به دنبال نمایش مشکلات فرزندان طلاق است، مشکلاتی که اثرات زیان باری بر این افراد دارد.