محمدرضا وحیدزاده: کارگردان در مدیوم سینما نه توانایی و نه قصد آن را داشته است که در معرفی شخصیت اصلی داستان و انگیزه‌های او برای قتل به عوامل فلسفی و روان‌شناختی بپردازد.

محمدرضا وحیدزاده: فیلم «به دنیا آمدن» فیلم متوسطی است که با عطف توجه به موضوعی خطیر، به جز طرح بی‌دلیل و غیر سینمایی ادعاهای مخالفان و موافقان مسئلۀ فرزندآوری، چیز دیگری در چنته ندارد.

محمدرضا وحیدزاده: سیانور فیلمی است استادانه که همۀ اجزای آن در ترکیبی متوازن، در خدمت بیان حرف اصلی فیلم و وفادار به بیان سینمایی آن است. سیانور یک کلاس فیلمسازی است.

محمدرضا وحیدزاده: فیلم دختر، اثری عاطفی است که بیش از کنش‌ها و اتفاقات، رابطه‌ها و احساس‌ها آن‌ را پیش می‌برند.

محمدرضا وحیدزاده: «خماری» فیلمی است که پیش از منتقدان، فیلمساز خود آن را جدی نگرفته است.

محمدرضا وحیدزاده: «مالاریا» یک تور تهران‌گردی است با قصه‌ای که ندارد،‌ شخصیت‌هایی که ندارد، منطقی که ندارد و فیلمی که اساساً نمی‌دانیم باید درباره چه چیزش سخن گفت.

محمدرضا وحیدزاده: «ممیرو» یک اثر جشنواره‌ای است که مخاطبانش را در آن سوی آب‌ها می‌جوید و چنانکه بازخوردهای اکران آن در جشنواره فیلم فجر نیز مؤید آن است، اساساً نسبت وثیقی با مخاطبان ایرانی ندارد.

محمدرضا وحیدزاده: عادت‌ نمی‌کنیم با ایجاد فضایی معمایی و چه بسا جنایی، با پنهان و آشکار کردن برخی از اطلاعات برای مخاطب، در فضایی خانوادگی و خائنانه، با او در کشف و حدس اتفاقات به بازی شطرنج می‌نشیند...

محمدرضا وحیدزاده: این فیلم تصویر نگران‌کننده‌ای است از شکنندگی روابطی که در زیر گام‌های بی‌توجه دنیای یخ‌زده ما به شدت در خطر ویرانی است.

محمدرضا وحیدزاده: بازیگر نقش سودابه که به نوعی معشوق بازیگر نقش افراسیاب است، در میان تمرین و حواشی آن به بازیگر نقش سیاوش نزدیک می‌شود تا هندسه خیانت در فیلم را تکمیل کند.

محمدرضا وحیدزاده: فیلم‌نامه «بارکد» بی‌گمان ضعیف‌ترین فیلنامه‌ای است که تا کنون کیایی جلوی دوربین برده است. حفره‌هایی پرنشدنی دارد و منطق کنش و واکنش‌های شخصیت‌ها بارها فرو می‌شکند.

محمدرضا وحیدزاده: آبنبات چوبی یک اثر ضدخانواده‌ ضعیف است که در فیلنامه بیش از منطق، خلق صحنه‌های خشن و مهوع حکم می‌رانند.

محمدرضا وحیدزاده: در «کفش‌هایم کو» بار اصلی درام اثر بر دوش بازی‌ قابل‌قبول و تحسین‌برانگیز رضا کیانیان است. چنان‌که با نبودن کیانیان در این فیلم باید به اثر دیگری اندیشید.

محمدرضا وحیدزاده: «وارونگی» به لحاظ ساختاری نیز یک تنگ‌نفسی آزاردهنده است. داستانی است که پیش نمی‌رود. شکل نمی‌گیرد که ادامه یابد و در پایان نیز آغازی که شروع نشده است را باز می‌گذارد...

محمدرضا وحیدزاده: «نفس» از مشکلاتی جدی نیز رنج می‌برد. ریتم فیلم با جلو آمدن داستان کند می‌شود و فرم اثر هم از نقطۀ اوج خود فاصله می‌گیرد. اما بی‌گمان بزرگ‌ترین مشکل فیلم، پیرنگ آن است.

محمدرضا وحیدزاده: «متولد 65»، به دور از ادا و اطوارهای شبه‌روشنفکرانه، یک فیلم قصه‌گوست که البته با کمی سختگیری می‌توان از منطق قصه‌گویی‌اش نیز ایرادهایی گرفت.

محمدرضا وحیدزاده: «زاپاس» یک تله‌فیلم ساده، روان، دیدنی، بی‌تکلف و چه بسا عبرت‌آموز است از کارگردانی که مدتی است از حواشی بیگ‌پروداکشن سرخ‌فامش خبری در رسانه‌ها نیست.

محمدرضا وحیدزاده: فیلم «لانتوری» یک بیانیۀ تکه‌پاره است که مذبوحانه می‌کوشد لباس تصویر بر تن کند.

محمدرضا وحیدزاده: «ابد و یک روز» یک روایت تام و تمام ناتورالیستی است. با قدرتی غریب و باورنکردنی در پرداخت هرآنچه قصد روایت از آن را دارد. با طراحی مینیتاتوری همۀ جزئیات.

محمدرضا وحیدزاده: فیلم «هفت‌ماهگی» فیلمی کلیشه‌ای است با بازی‌های ضعیف و ناامیدکننده‌ای که گاهی حتی آزاردهنده می‌شوند.