حسین خداپرست: «خجالت نکش» کمدی زرد نیست و حتما با نمره‌ای خوب قبول می‌شود. از این رو می‌تواند به مثابه الگویی برای ساخت “فیلم‌های کمیکِ مسئله محور” تلقی شود. فیلم‌هایی که هم می‌خندانند و هم آگاه می‌سازند. فیلم‌هایی که با فرم جذاب و متنی روان، سیاست های غلط دولتمردان و مجلسیان را به مردم نشان می‌دهند.

حسین خداپرست: ریتم فیلم کند است. اصرار بیش از حد مهدویان بر واقعی بودن و داکیومنتری وار پیگیری کردن، فیلم را از نفس می اندازد. باعث شده درام شکل نگیرد.

حسین خداپرست: تصویربرداری سوژه‌محور فیلم قابل توجه است ولی اساسا نداشتن مسئله و گره تا انتهای فیلم مخاطب را گیج می‌کند که باید دنبال چه چیزی بگردد.

حسین خداپرست: آن چه شما را به دنبال خود می‌کشاند ریتم سریع و کات های مکرر و تدوین تداومی عجیب و غریبی است که به نوعی مهر تاییدی است بر کارگردانی مرتضی علی عباس میرزایی.

حسین خداپرست: مخاطب تقریبا در تمام طول فیلم منتظر است که فیلم آغاز شود و در حالی که ۳۰ دقیقه پایانی فیلم به ویدئو کلیپ های موزیکال بیشتر شباهت دارد.

حسین خداپرست: محتوای تقریبا ۱۱۰ دقیقه ای این فیلم می توانست در ۷۵ دقیقه مذاق مخاطب را شیرین کند و این فیلم را در ذهنش ماندگار.

حسین خداپرست: زاپاس فیلمی است که می‌توان با خیال راحت به همراه خانواده رفت و دید و از آن لذت برد. فیلمی که عشق را با هوس و شهوت گره نمی‌زند. فیلمی که به ما می‌آموزد برای رسیدن به معشوق باید مرد بود. باید در تلاطم و سختی خزید. باید در آب پرید…