علی فرهمند: نمی‌فهمم چرا باید تمام افراد این محل، عصیان‌گر و وحشی باشند! تنها به خاطر فقر؟ این که خیلی کاریکاتوری است و زرد؛ خیلی «ابد و یک‌روز»بازی است و البته که مونولوگ چند دقیقه‌ایِ «نوید محمدزاده» هم یادآور آن فیلم کذایی. هرچند که نمی‌توان اهمیت کیفیتِ تصاویر را -از عمق میدان‌ها تا قاب‌هایی که ترسیم موقعیت می‌کند- از یاد بُرد.

علی فرهمند: فیلم‌نامۀ «به وقت شام» ایرادات عمده‌ای دارد. اولین اشکال متن این است که به ذهنیت تماشاگر نسبت به آنچه در سوریه توسط نیروهای داعش اتفاق اُفتاده تکیه می‌کند و ناتوان است از خلق جهانی دراماتیک. نه مکان را معرفی می‌کند و نه از علت جنگ می‌گوید؛ بی‌آنکه توضیح دهد دعوا سرِ چیست.

علی فرهمند: «خانه دختر» مجموعه تصاویری متحرک است که اگرچه ادای آثار روشنفکری را درمی‌آورد، اما روشنفکرفریب است و شعاری و صدالبته مردانه و ضدزن.

علی فرهمند: فیلم روی مرز ابتذال قدم برمی‌دارد. مبتذل نیست چون راه به کلیشه نمی‌دهد، اما تا چشم کار می‌کند، آثار فرومایگی در فیلم دیده می‌شود.

علی فرهمند: فیلم‌نامه‌نویس با نقاب نگارِ زیبا، تماشاگر را گول می‌زند و به سالن‌های سینما می‌کشاند وگرنه فیلم ضعیف‌تر از آن است که برای انتخاب نقش‌ها دلیلی دراماتیک وجود داشته باشد.

علی فرهمند: «بهروز شعیبی» کارگردانی است که یک گام جلوتر از سایر کارگردانان هم‌ کیش خودش قرار دارد. این گام هم در این است که او، نماها و زوایای دوربین را می‌شناسد و می‌داند کجا و چطور باید از بازیگران چگونه نمایی گرفت.

علی فرهمند: «خشک‌سالی و دروغ» نه سینماست و نه اصلاً دارای عناصری است که بتواند ایده‌های کوتاه سینمایی به وجود آورد. در بهترین حالت، تله-تئاتری است که به اشتباه راه به پرده سینما باز کرده.

علی فرهمند: «سایه‌های موازی» فیلمی است که به ناچار باید آن را فیلم خواند. تصاویری است پراکنده که به مدد یک متن ابتر کنار هم چیده شده‌اند امّا سرتاسر مبهم به نظر می‌رسند.

علی فرهمند: مفاهیمی چون ناموس‌پرستی و غیرت جای خود را به عشق‌های رادیکال و خیانت می‌دهد که درنهایت نتیجه هر دو «انتقام» است. فقط الگوی «دو مرد و یک زن» در فیلم‌فارسی به الگوی «دو زن و یک مرد» تبدیل می‌شود.