حسین ساعی‌منش: «چهارراه استانبول» قبل از هر چیز، یکی دیگر از فیلم‌های مصطفی کیایی است. شبیه به بقیه فیلم‌هایش، مخصوصا فیلم‌های آخر. با همان سر و شکل و با همان نوع نگاه به شخصیت‌ها. دوباره چند تا جوان آسمان‌جل در مرکز ماجرا هستند که چون حق‌شان که اصلا معلوم نیست چیست، توسط پسرحاجی، قمارباز، مسؤول، کارخانه‌دار و امثال اینها خورده شده، اجازه دارند هر کاری بکنند.

حسین ساعی‌منش: اگر فیلم، تا این حد به دام جذابیت «غافلگیری» نمی‌افتاد و شرایط بهتری برای پرداختن به همان 5 نفر و روابط‌شان فراهم می‌کرد و می‌توانست تجربه این افراد را برای مخاطب هر چه بیشتر ملموس کند، شاید می‌توانست مخاطب را عملا به نفر ششم آن جمع تبدیل کند

حسین ساعی‌منش: می‌شود این حرف‌ها را ادامه داد. از عیب‌های دیگر فیلم یا حسن‌های احتمالی‌اش گفت. اما به نظر می‌رسد همین موارد اساسی کافی باشد برای این‌که توجیه کند چرا «کفشهایم کو» فیلم خوبی نشده است!