نفیسه ترابنده: کارگردان خواسته تفاوت فیلمش را با فیلم‌های دیگر سینمای امروز کشور با شکستن مرزهای پوشش بازیگران نشان دهد. قهرمان اصلی فیلم در بیشتر سکانس‌ها چیزی بر سر ندارد به جز یک تکه باند! همچنین برای اولین بار در این فیلم یک زن زیر دوش آب نشان داده می شود!

نفیسه ترابنده: ناخواسته فیلمی جاده‌ای است و همانند لوکیشن فیلم، فضایی سرد و خشن دارد. فضایی که در آن شخصیت‌های داستان هرکدام به نوعی محکوم به نابودی هستند. جامعه‌ای که فیلم تصویر می‌کند ناامن است.

نفیسه ترابنده: “شماره ۱۷ سهیلا” سوژه مهم و به روزی را دستمایه داستان خود قرار داده است و از این نظر فیلمی ارزشمند است اما تأکید بیش از اندازه بر سبک مستند گونه فیلم نسبت به روایت قصه‌ای دراماتیک به جذابیت فیلم لطمه زده است؛ چراکه این لحن و سبک بیان مستندوار گاهی برای مخاطب خسته‌کننده می‌شود.

نفیسه ترابنده: “عرق سرد” برای نخستین بار فوتبال بانوان را برپرده سینما نمایش می‌دهد و از این جهت جذاب است، صحنه‌های هیجان‌انگیز فوتبال بانوان در ابتدای فیلم مخاطب را به شور و نشاط می‌آورد. فیلم از بازی‌های قابل‌قبول و باورپذیری نیز برخوردار است.

نفیسه ترابنده: سایه بان ملودرامی اجتماعی و خانوادگی است که توانسته مخاطبان زیادی را هر شب پای آنتن شبکه دو سیما بنشاند. این سریال با وجود داشتن پتانسل بالا به دلیل ضعف در فیلمنامه و عدم باور پذیری شخصیت ها، بازی های تصنعی و اغراق شده داستانی کشدار و ریتمی کند جز احساس بدبختی و یأس دستاوردی برای مخاطبانش ندارد.

نفیسه ترابنده: آینه بغل گرچه فیلمی تجاری است اما در این وانفسای فیلم‌های سخیف و مبتذل می‌توان آن را با خانواده تماشا کرد. نکته مثبت فیلم این است که آینه بغل همچون سایر کمدی‌های چندسال اخیر برای خنداندن تماشاگر صرفا به شوخی‌های جنسی متوسل نشده است و در این راه از طنز موقعیت نیز به درستی بهره برده است

نفیسه ترابنده: در پایان باید گفت فیلم «زرد» از جمله فیلم‌‌های رئالیستی وامدار سینمای اصغر فرهادی است؛ فیلمی که با تقلید ناشیانه و سطحی از الگوی فرهادی در جذب و رضایت مخاطب ناموفق عمل کرده است.

نفیسه ترابنده: به نظر می‌رسد که از یک طرف فیلمساز می‌خواهد روایتگر تلاش‌های بدون چشم‌داشت زنی برای نجات همسر و حفظ زندگی‌اش باشد و از طرف دیگر رفتارها و خصوصیاتی از این زن نشان می‌دهد که با نوعی اداهای شبه مردانه همراه است.

نفیسه ترابنده: “خفه‌گی” اثری تقلیدی است که هیچ نسبتی با جامعه ایران و ایرانی ندارد. فیلمی که برای مخاطب گنگ، بی‌هدف و سخت فهم است و از سیاه ‌وسفید بودن فیلم حوصله‌اش سر می‌رود .

نفیسه ترابنده: فصل دوم شهرزاد پر بود از سکانس‌های زائد برای پر کردن زمان فیلم ؛ به ویژه سکانس‌های شب شعر یا جلسات سیاسی فرهاد. معلوم نیست چرا فیلمساز در کنار روایت داستان عاشقانه خود تا این اندازه به مصدق، تفکرات و حامیان او علاقه دارد؟

نفیسه ترابنده: فیلمساز به دنبال آن است که مخاطب با تماشای سریال هاتف تصمیم های شخصیت های داستان را با تصمیم های مردم در سال های منتهی به عاشورای حسینی و انتخاب راه حق از باطل مقایسه کند. پیام سریال بسیار ارزشمند است اما پرداخت ضعیف، شخصیت پردازی ناقص...

نفیسه ترابنده: به نظر می‌رسد فیلم می‌خواهد در کنار روایت داستان زوجی جوان، ادای دینی هم به کشور ایتالیا داشته باشد. نمایش تصاویری از ایتالیا و پخش مداوم آهنگ‌های ایتالیایی و همخوانی بازیگران با آنها زمان بسیاری از فیلم را پر می‌کند و مخاطب را خسته کرده و از داستان اصلی دور می‌نماید. همچنین موجب می‌شود تا فضای فیلم از سبک زندگی ایرانی فاصله بگیرد.

نفیسه ترابنده: در مجموع می‌توان گفت “عاشقانه” هیچ سنخیتی با سبک زندگی ایرانی ندارد. انگار نه انگار که داستان در ایران روایت می‌شود. رفتارهای شخصیت‌ها اغلب خارج از عرف و اخلاق جامعه ایرانی است. فضای این سریال به معنای واقعی لاکچری است و از فضای رئال کاملا دور است.

نفیسه ترابنده: فیلم عاری از شخصیت‌پردازی مناسب و جزئیاتی از روابط و زندگی آدم‌هاست. بازی ضعیف و تصنعی بازیگران هم موجب شده تا فیلم در جذب و کشش مخاطب موفق عمل نکند.

نفیسه ترابنده: “اکسیدان” به قطع فیلمی است که نمی‌توان با خانواده و به خصوص فرزندان به تماشای آن نشست، حتی برای مخاطب بزرگسال نیز بعد از تماشای آن با اندکی تأمل بخاطر دیدن چنان فیلم سخیفی مشمئز کننده است.

نفیسه ترابنده: ”گشت 2″ تعدادی شخصیت جدید زن را نیز به داستان اضافه کرده است که بدون هیچ‌گونه شخصیت‌پردازی و منطق روایی، حضور آن‌ها صرفاً یک بهانه برای انجام شوخی‌های سخیف جنسی در فیلم است و فقط آمده‌اند تا مخاطب سینما را به هر روش ممکن بخندانند.

نفیسه ترابنده: “علی البدل” روایتگر قصه زندگی مردم یک آبادی با تمام رسم و رسومات آن‌هاست؛ مردمی که حضور فیزیکی دارند اما در تصمیم گیری‌ها به کار گرفته نمی‌شوند.

نفیسه ترابنده: پیام فیلم فی نفسه ارزشمند و قابل تحسین است اما عدم منطق روایی فیلمنامه و تکیه بیش از حد بر فانتزی بودن داستان و منجر به عدم باور‌پذیری و تأثیر‌گذاری شخصیت‌ها و ماجراهای داستان می‌شود.

نفیسه ترابنده: آباجان فیلمی ساده و بی‌ادعاست که می‌خواهد ضمن به تصویر کشیدن فضای زندگی مردم در دوران جنگ و بمباران و دغدغه‌های مادری چشم انتظار، بحران‌های خانواده‌ای سنتی را بیان کند.

نفیسه ترابنده: رمز موفقیت فیلم بدون شک قدرت رئالیستی تأثیرگذار آن است. فیلمساز به خوبی توانسته عمق زخم‌های یک دختر نوجوان را در مواجهه با مشکلات خانوادگی و اجتماعی به تصویر بکشد.