پویان عسگری: نعمت‌الله در «شعله‌ور» به قراردادها و انگاره‌های تثبیت‌شده اخلاقی در جامعه و سینمای ایران یورش می‌برد و در قالب یک «حکایت اخلاقی» روزآمد، راوی احوالات پریشانِ شیطانی که خلق کرده، می‌شود.

پویان عسگری: «ایتالیا ایتالیا» قصه‌ی پرغصه عشقی است که زمانی بود و حالا دیگر بعید و دور و دست نیافتنی شده؛ جانکاه و همدلی‌برانگیز و واقعی.

پویان عسگری: همان‌طور که فیلم، نقیض جریان احمقانه سینمای «معناگرا» در دهه هشتاد شمسی است و از منظر سیاسی هم به شیوه‌ای رادیکال نگاه مقدس‌ماب رسمی را به چالش می‌کشد و تصویری ترسناک، خبیث و گنداب گرفته از آن ارائه می‌دهد.

پویان عسگری: «ناخدا خورشید» فیلم آدم‌های جا افتاده است. آنها که شکست را بخشی از ضرورت داستان می‌دانند و به جای فرار از آن یا تسلیم شدن، جانانه و مردانه در آغوشش می‌کشند.

پویان عسگری: فیلمی که از اسم و مفهوم «وارونگی» هوای تهران و بهانه بیماری مادر به «وارونگی» جایگاه شخصیت زن در خانواده و جامعه‌اش می‌رسد و درک تازه‌، مدرن و قابل فهمی از «مسئولیت پذیری» ارائه می‌دهد.

پویان عسگری: لذت اصلی هنگام تماشای فیلم، وقتی است که تماشاگر به لحن دیریاب کمدی فیلم خو بگیرد و از دریچه آن به دنیای غرق در دروغ بنگرد.

پویان عسگری: یک شاهکار بزرگ که در آینده از آن به عنوان یکی از تکان‌دهنده‌ترین تجربه‌های «فیلم رئالیستی» یا «فیلم اجتماعی» در تاریخ سینمای ایران، یاد خواهد شد.