محمد احمدخانلو: نکته‌ای که فیلشاه را از انیمیشن‌های خارجی مشابه خود متمایز می‌سازد، پیام محوری آن است. غالب آثار برجسته‌ای که در آن‎ها شخصیتی معصوم در گذر از حوادثِ یک سفر به کمال می‌رسد، درونمایه‌ای مبتنی بر اتکا به خود و اعتماد به نفس دارند.

محمد احمدخانلو: در مجموع خانه فیلمی تلخ و سیاه است که با دوربین سر دست و سرگردان، سکانس پلان‌های طولانی که بد کات می‌خورند. همه تنها دیالوگ می‌گویند و حرف و حرف و حرف! ائو در مجموع اثری نه چندان برجسته در ژانر خود محسوب می‌شود.

محمد احمدخانلو: برای مخاطب پیگیر سینما اثری تکراری و برای مخاطب عام، فیلمی آزاردهنده است. البته این آزاردهندگی مولفه‎ی ثابت ژانر درام اجتماعی در نسخه‎ی جشنواره‎ای است و مختص زرد ‎نیست.

محمد احمدخانلو: نقاط گنگ قصه‎ی نگار و ابهام علل حوادث نه با ذهن بیننده بازی می‎کند و نه کمک شایانی به تعلیق داستان می‎کند؛ بلکه تنها سیاه مشقی ساده و تجربه‎ای تازه برای سازندگان است.

محمد احمدخانلو: شاید به خاطر این که ذائقه‌‏ی مخاطب سینمای کمدی در این سال‎ها کمی تغییر کرده و فیلم‏های کمدی با مولفه‎های سخیف و اروتیک تمام فضا را گرفته‌‏اند و مجال را از کمدی‎های اجتماعی‎تر و حرف‎دارتر ربوده‎اند. البته ساختار روایی هم جذابیت کافی را ندارد و بیننده حق دارد حین تماشای فیلم چندین بار به ساعت خود نگاه کند.

محمد احمدخانلو: اکسیدان مجموعه‎ای از جوک‎های قدیمی و جدید در بستری داستانی کنار هم وصله و پینه شده‎اند تا با شیرین‎کاری‎های بازیگران مخاطب را در لحظه بخنداند. بعد هم مخاطب از خود بپرسد چه کسی به این فیلم مجوز داده است.

محمد احمدخانلو: داستان فیلم هم که بسیار آشنا است و حتی در سریال‎های اپیزودیک تلویزیون نیز مشابه آن بسیار دیده شده است. سوال پایه‎ای‌تر از این است که چقدر فیلم در چارچوب سینمای اجتماعی قابل بحث است. آیا می‎توان اصلا این را سینما نام نهاد؟

محمد احمدخانلو: کارگردان سعی کرده مولفه‎های فرمی سینمای کیارستمی را پیاده کند. سکانس‎های طولانی و بعضا ملال‏آور و برجسته کردن صدای محیط به‌جای موسیقی متن، همان سبک نئورئالیسم کیارستمی را به یاد می‎آورد.

محمد احمدخانلو: نهنگ عنبر گرفتار سایر دنباله‎سازی‎های سینمای ایران شده است. کارگردان نتوانسته جهان فیلم اول را بسط دهد و در بازگشتی دوباره به آن حال و هوا اثری تقریبا تکراری را ساخته و پرداخته کرده که امید سوارشدن به دوش نسخه اول خود را دارد تا در گیشه به سود بالایی برسد.

محمد احمدخانلو: شاید بتوان آن را در جایگاه فیلم‌‏های ابتدایی دهه شصت قرار داد که آغازگر سینمای دفاع مقدس بودند اما با غایت مطلوب آن سینما فاصله‎ی زیادی داشتند.

محمد احمدخانلو: فیلمساز خود را خدای فیلم می‌‎خواند و به نوعی یادآور می‎شود که تمام این‏ها فقط یک قصه بوده است. قصه‎ای ساده که با شور و حرارت تعریف کرده است.

محمد احمدخانلو: موتور مسابقه برای علاقه و پیک موتوری برای کار، مسئله‌ای که در فیلم چندین بار مورد اعجاب و اعتراض مردان مختلفی قرار می‌گیرد؛ نگاهی که ناشی از تفکر سنتی و جامعه است.

محمد احمدخانلو: شاید برای معنی دادن به تغییر زاویه روایت فیلم این نام به کار رفته است. اما چاله‌های روایی قصه به این راحتی‌ها پر نمی‌شود. فضای فیلم تاریک است.

محمد احمدخانلو: این روح مقاومت و انتظار است که در فیلم جاری است. تکرار وقایع در خدمت این موضوع درآمده و به رئالیسمی متفاوت رسیده است.

محمد احمدخانلو: فیلم نسبت به قسمت اول خود در همه چیز عقب‎تر است. صحبت درباره‎ی شخصیت‎پردازی و دلالت‎های قصه شوخی است. حتی در چارچوب کمدی هم نمی‎توان آن را تفسیر کرد. اما فیلم در یک زمینه جلوتر است. دیگر یک فیلم سخیف نیست؛ رکیک است!

محمد احمدخانلو: کارگردان از قصه‌های قبلی خودش تقلید کرده است، اما مدادرنگی سه رنگ فیلمساز رحم ندارد. او قادر است با سیاه و خاکستری و قهوه‌ای به جان هر مفهومی بیفتد!

محمد احمدخانلو: مخاطب فیلم ترکیب سلبریتی‎های مورد علاقه‎ی خود را می‎بیند. آیا این تقلید از خود و تکرار به معنی پایان یک استعداد سینمایی است؟

محمد احمدخانلو: فیلمساز توالی مشکلات را مهندسی کرده است. گاهی این سختی‎ها آن قدر تکراری است که بیننده حس می‎کند ادامه‎ی قصه را می‎داند. ما «فانتین» و «کوزت» و «تناردیه‎»ها را در میان فیلم می‎بینیم.