حسن گوهرپور: آدم‌ها و قراردادهای بین آ‌ن‌ها پر از مبالغه و اغراق است، اینقدر این مبالغه از دیالوگ‌ها، رفتارها، روابط علت و معلولی در داستان بزرگ‌تر می‌شود که احساس رستگاری فیلم؛ احساسی که قرار است به مخاطب انتقال یابد و شاید به نوعی روح این فیلمنامه باشد اصلاً در این ماجراها گم می‌شود.

حسن گوهرپور: انسان پوک/ انسان پوک پر از اعتماد/ نگاه کن که دندان‌هایش/ چگونه وقت جویدن سرود می‌خوانند/و چشم‌هایش/چگونه وقت خیره شدن می‌درند/و او چگونه از کنار درختان خیس می‌گذرد؟

حسن گوهرپور: پلان‌هایی که با روح فیلمنامه همسان نبودند؛ قدشان کوتاه بود؛ بازی‌ها آنی نبود که نوشتار از تصویر می‌خواست.