مریم حبیبی: این فیلم بر خلاف سایر فیلم‌های اخیر سینمای ایران، قهرمان دارد. قهرمانی که در اشاراتی کوتاه به جوانمردی‌های او قصد دارد او را به عنوان یک انسان به مخاطب معرفی نماید اما مخاطب او را فردی نچسب و بی احساس می‌یابد.

مریم حبیبی: جامعه ما چه بخواهیم و چه نه به شدت در حال تغییر و تحولات فرهنگی است که صد البته یکی از عاملین این تغییر خود سینماست!

مریم حبیبی: گویی فیلم های دفاع مقدس تمرینی است برای کارگردان شدن و شاید قرار است که با نزدیک شدن به این ژانر به عنوان شروع کار خیلی موانع را از جلوی پای او بردارد.

مریم حبیبی: امید است سینمای تاریخی هر چه زودتر بتواند در خدمت آگاهی دادن یک ملت نسبت به گذشته‌های تاریخی خود دربیاید و واقعیت‌های فراموش شده را در ذهن ملت خویش مصور سازد.

مریم حبیبی: فیلم با مظلوم نشان دادن قهرمان زن و توانایی او در موتوسواری این ادعا را دارد که هنوز هم در جامعه ما زنان مورد بی مهری‌های فراوانن.

مریم حبیبی: دائما جنگ و درگیری‌های لفظی و دروغ و الفاظ رکیک. تا آنجا که گویی هیچ آدم به درد بخوری در این خانواده وجود ندارد.

مریم حبیبی: گویی کارگردان می‌خواهد که از مقوله‌ای مغفول در جامعه سخن بگوید. اما اگر این هدف را از فیلم بگیریم با سایر فیلم‌های اجتماعی فرقی نمی‌کند و در این فیلم هم دوباره شاهد برخی سیاه نمایی‌ها هستیم.

مریم حبیبی: زمانی که نمایی از یک فرهنگ و یک زبان بر روی پرده سینما می رود باید تصویری مناسب، بکر و تازه و حرف از فرهنگ غنی آن باشد نه آنکه با صفتی همچون پدرکشی همراه باشد. برای دیار ستارخان و باقرخان، این فیلم خیلی زرد و سخیف جلوه می کند.

مریم حبیبی: این پیام که زنان سنتی همواره نه تنها نمی‌توانند مشکلات خود را حل نمایند و حق خود را از مردان زورگو سنتی بستانند بلکه برای حل آن همیشه فرار را ترجیح می‌دهند، سوژه تکراری سال‌های اخیر سینمای ایران است.

مریم حبیبی: کارگردان برای اینکه ثابت کند که فیلمش از هر نظر بکر و تازه است، مازیار فلاحی خواننده معروف را نیز مکمل نقش مرد قرار می‌دهد تا و سوژه تکراری آن به چشم نیاید.

مریم حبیبی: کارگردان مدعیست که موضوع اصلی فیلمش اخلاق است! اما خود به عنوان یک فیلمساز اخلاق را که همان قضاوت های ناعادلانه راجع به تیپ های یک جامعه است را رعایت نمی‌کند.