بی‌نام: در ساعتی که بیننده در شبکه سه مطابق هرسال به عادت متتظر یک سریال طنز یا یک درام خانوادگی سرگرم کننده است با سریالی مواجه می‌شود که تقریبا در دل تاریخ معاصر روایت می‌شود و یک ملودرام عاشقانه و جدی است که هم نیاز به حضور ذهن دارد.

بی‌نام: گویی قاسمخانی در اولین فیلم سینمایی‌اش می خواهد تکلیف خود را با سینما مشخص کند. همین که سوژه‌ی اولین فیلمش، طنزی درباره‌ی خود سینما و تلقی نه چندان ناهمگون و خنده دارش از واقعیت است، به اندازه‌ی کافی جدی بودن طنز خوب بد جلف را می‌رساند.

بی‌نام: نویسنده در ساختن فیلمنامه‌اش براساس یک ساختار پلیسی جنایی یا اجتماعی تعلل می‌کند.

بی‌نام: نوع خنده‌ای که در این برنامه ترویج می‌شود، ریشه در مفهوم استرس دارد. در واقع این خنده تلاشی است برای فرار از استرس و از همین رو در دل این برنامه مفهوم و مضمون خنده بی‌دلیل هم وجود دارد.

بی‌نام: ایستگاه بهشت همچون بسیاری از فیلم‌های معناگرا و ماورائی که نگارنده همچنان در فهم و تمایز دقیق آنها تصویر روشنی ندارد و صرفا بر اساس اصطلاحاتی رایج آن را به کار می‌برد زمان را می‌شکند.

بی‌نام: متاسفانه فیلمی که با بودجه دولت ایران و محصول مشترک ایران و آلمان به شمار می‌آید نقد نافرجامی از انسان‌های شرقی در مواجهه با غرب است.تلاش برای ماندن در آلمان به قیمت گفتن واقعیت زندگی و تجاوز صورت گرفته در زندان.

بی‌نام: پریشان احوالی شخصیت‌های فیلم «آسمان زرد کم عمق» است که برای تماشاگر توجیه منطقی ندارد، آنگونه که باید نتوانست انتظار مخاطب را برآورده کند.

بی‌نام: «برج مینو» از بسیاری از آثار مشابه که درباره رزمندگان و موقعیت شهادت و لحظات تلخ و طاقت فرسای نبرد ساخته شده اثر بهتر و خوش ساخت‌تری است اما در کارنامه پرستاره فیلمسازش فیلم چندان درخشانی نیست.

بی‌نام: تاکید بر نام یکی از شرکت‌های بستنی سازی در تمام صحنه‌های محل کار امیر تنها باعث خنده و تمسخر مخاطب می‌شود. این را می‌توان از دست زدن‌های کنایه آمیز بینندگان فیلم در هنگام ظاهر شدن نام آن شرکت در تیتراژ پایانی به خوبی فهمید.

بی‌نام: در کل می‌توان حرکت اول را یک سر آغاز برای فیلم‌های اکشن ایرانی باشد با این شرایط که فیلم‌های اکشن کمی در ایران وجود دارد باید این فیلم اکران عمومی می‌شد چون اگر اکران عمومی می‌شد حتما با استقبال بی‌نظیری متوجه می‌شد.

بی‌نام: حتی پایان‌بندی فیلم نیز به گونه‌ای است که بیانگر تکرار دوباره داستان هجوم بیگانگان به کشور است، هرچند که این پایان می‌توانست با شکوه و هیجان بیشتری همراه باشد تا ریتم نسبتاً کند فیلم تماشاچی را خسته نکند.

بی‌نام: پایان بندی فیلم به شیوه فیلم‌های هندی و از پیش مشخص در ورطه سقوطی می‌افتد که دیگر رهی برای فرار از آن ندارد.

بی‌نام: هر چه بیشتر دلتنگ یک فیلم اکشن و یا یک تریلر ، در سینمایمان شدم...نمیدانم مشکل از کجاست ، اما ای کاش هر چه زودتر بتوانیم این رفتار محتاطانه را کنار بگذاریم و دست به ساخت یک اکشن خوش ساخت سینمایی بزنیم.

بی‌نام: «شیر و عسل» یک بسته فشرده از بخش قابل توجهی از سینمای این سال‌هاست، همه آن فیلم‌هایی که در ظاهر می‌خواستند ما را بخندانند و سرگرم کنند، اما سازندگان‌شان آن قدر استعداد نداشتند.

بی‌نام: «مرگ جز یک پل نیست که شما را از رنج و سختی به بهشت برین و محل آسایش و آرامش منتقل می‌کند.»

بی‌نام: باید به سازندگان فیلم دست مریزاد گفت که در روز های خسته کننده جشنواره سی و یکم، بساط شادی و نشاط را برای اهالی رسانه در برج میلاد به ارمغان آوردند؛ زیرا آنان نمی‌توانستند حتی با دیدن فیلمی کمدی تا این حد حد به نشاط آیند و حدود دوساعت خنده‌شان قطع نشود.