علی منصوری: فیلنامه عرق سرد با آنکه ایده مهم و بسیار دردناک و قابل توجهی دارد و به نوعی به دغدغه‌ی حق طلبانه‌ای از زنان ورزشکار اشاره می‌کند، بسیار ضعیف است و با یک خرده پیرنگ شکل نگرفته قصد کش دادن فیلم تا به انتها را دارد.

علی منصوری: “تنگه ابوقریب” یکی از بهترین فیلم‌های سینمای دفاع مقدس و بهترین فیلم بهرام توکلی است. او میدان جنگی را به نمایش گذاشته که هرچند شبیه به تمام میدان جنگ‌های دنیاست اما کاراکترهایی در نقش رزمندگان ایرانی در آن مبارزه می‌کردند که شبیه انسان‌های هیچ کجای جهان نبودند و نیستند.

علی منصوری: هزارپا نیز مثل دیگر کمدی‌هایی با نام حیوانات از نامگذاری‌اش گرفته تا فضای داستانی‌اش تا طراحی کاراکترهایش هیچ‌گونه خلاقیت ندارد و کپی دوباره فیلم‌هایی با چنین فضاهایی است. ظرفیت چنین کمدی‌هایی به واقع به پایان رسیده است.

علی منصوری: لاتاری از آن تک مضراب‌های زیبای سینمای ایران است که یک ایرانی با تمام وجود آن را درک می‌کند. کاراکترهایش را می‌فهمد و با آن‌ها همذات پنداری می‌کند. لحظه به لحظه آن‌ها را تحسین می‌کند و حرف‌هایش را هرچند محدود اما از زبان آن‌ها بر روی پرده سینما می‌شنود.

علی منصوری: راه رفتن روی سیم فیلمی‌است که نه داستان پرداخت شده و نه فرم ویژه و همچنین نه ایده ی درخشانی دارد و فقط یک مقدار انبوهی از مشکلات و معضلات اجتماعی را خیلی گذری و بدون نگاه عمیق به فیلم وصله و پینه کرده و بعید است بنتواند موفقیتی در هر زمینه‌ای کسب کند.

علی منصوری: فیلشاه برخلاف رویه معمول پرداخت انیمیشن‌سازان و نویسندگان به موضوعات دینی تحلیل ماورایی از دین و حقیقت‌های مقدس ارائه نمی‌دهد بلکه این مفهوم را با استفاده از طنز و آموزه‌های تربیتی کودکانه مطرح می‌کند.

علی منصوری: کامیون همانند نام‌گذاری نه‌چندان پروجهش یک پیکره‌ی کاملا کاریکاتوری دارد.بعضی قسمت‌های آن همچون موسیقی، بازیگری چند بازیگر و فیلم‌برداری بسیار قابل تحسین است اما در وجوهی همچون روایت یک دست، داستان‌گویی، بازیگری عده‌ای از بازیگران فاجعه بار است و در نهایت فیلم خیلی بلاتکلیف و بی‌هدف و سراسر ابهام نیز به پایان می‌رسد.

علی منصوری: در پایان باید گفت خانه دختر یک فیلم دغدغه‌مند اجتماعی در مضمون و کم‌کشش در فرم است و صرفا در محتوا نمکی به زخم‌های عمیق فرهنگی اجتماعی می‌پاشد و در فرم تجربه‌ای خام ، فکر نشده و ناموفق است که حتی اگر شنیده‌های ما از حذفیات فیلم را به فیلم الحاق کنیم.

علی منصوری: ماجان با آنکه از بازیگران خوب و همچنین تم داستانی با قابلیت بالا بهره می‌برد اما این استعدادهای نهفته را فدای فضای ابتر سینمای قبل از خود و در تلاش برای چیزی شبیه به آنها شدن می‌کند و حاصل این کار فیلمی بسیار غیرجذاب با شخصیت‌های کاملا سیاه سفید می‌کند که نمی‌تواند از پس خود بربیاید و گلیم خودش را از آب بیرون بکشد.

علی منصوری: در سارا و آیدا با فیلمی در بهترین حالت تلوزیونی مواجه هستیم که به راحتی و بدون عذاب وجدان میتوان در آن چرت زد، خمیازه کشید، غذا خورد و گاه گاه نگاهی هم به پرده انداخت و سرآخر نیز درسی از زندگی به فرزند داد.

علی منصوری: یست و یک روز بعد فیلمی است که یک سر و گردن از تمام فیلم‌های مدعی دغدغه اجتماعی این روزها جلوتر است و دیدن آن در سینما و استقبال از آن می‌تواند یک عامل تعیین کننده در راه کارگردان این فیلم از همین فیلم اولش باشد.

علی منصوری: تیتراژی ساده و گرافیکی از چهره‌ی بازیگران با بک‌گراندی از ساختمان‌های بلند و فضای شهری نشان از فیلمی در حال و هوای اکثر فیلم‌های این روزهای سینمای ایران که طبقه متوسط را سوژه‌ی داستان‌های خود قرار می‌دهند، دارد.

علی منصوری: خوب بد جلف فیلمی متشکل از یک روند داستانی، تعداد زیادی شوخی‌های مجزای به هم چفت نشده و مقدار زیادی دیالوگ به اصطلاح طنز است که نه آنقدر قوی است که مخاطب را از جهت نوآوری و خلاقیت و ابتکار تازه در کمدی سر کیف بیاورد و نه آنقدر ضعیف که بیننده را خسته کند.

علی منصوری: دیدن مبارک و شخصیت‌های داستانش در سینما با همه‌ی کاستی‌هایش ما را از سویی خوشحال و مسرور می‌کند چرا که هم شاد و مفرح است، هم داستان دارد، هم شخصیت‌هایش را می‌شناسیم و دوستشان داریم، هم سینماست، هم به مخاطبش احترام می‌گذارد، هم ایرانی است.